Het is 4:00 's ochtends, het is weekend en alle mannen zitten rechtop in hun bed, wat gebeurt hier?!
De zon komt op, de lucht is niet helemaal blauw maar alle Nederlanders zijn weer op de bouw. De afgelopen dagen is er hard doorgebouwd aan de ECDC; de fundering (aka loopgraven) hebben een diepte van 2 meter rondom het gebouw bereikt. Om de aanleg van de fundering zover te laten vorderen is de lokale graafmachine tevoorschijn getrokken: een rasechte Fries die de bijnaam Giebert de Graafmachine draagt. Ook zijn inmiddels de eerste muurtjes omhoog getrokken en hebben de zingende World Servants rijtjes een groot deel van de stenen van a naar b kunnen verplaatsen. Ook zijn de eerste betonlagen gestort voor de aanleg van de fundering. Helaas hielden die het niet lang vol. Rond het einde van de middag kwam de regen met bakken uit de hemel vallen, net of God even de sluizen had open gezet om ons van voldoende water op de bouw te voorzien en ons werk een stukje draaglijker te maken. Dit water werd optimaal benut om een welverdiende Ugandeze regendouche te nuttigen. Ook werd er een heuse bootracewedstrijd gehouden door ons zelf gecreëerde kanaal systeem om de wateroverlast te kunnen verwerken.
Tijdens dit natte avondeten werden ook de eerste rising en falling stars uitgereikt. Dit zijn onderscheidingen voor bijzondere daden en een steuntje in de rug voor de iets minder handige acties. Er wordt al volop genomineerd onder de groep: het kwijtraken van je logboek, wc rollen die worden opgeslokt door latrines en iets niet zo handig vertaalde Engelse zinnen gebruiken zijn voorbeelden van een aantal falling star nominaties.
Op de vrijdag werd er gestart met het kinderwerk met als thema: de schepping. Er werd gerekend op zo’n 400 kinderen maar bij aanvang bleek dat 1/10 van het geschatte aantal te zijn. Wel druppelden gedurende het programma steeds meer kinderen binnen waardoor het steeds gezelliger werd.
De avond valt in Aripezu en het weekend staat voor de deur. Er wordt een heuse astrofotografie cursus gegeven. De laatste felle discussies worden bij de jongens vanonder de klamboes gevoerd: wordt het een team lakenzak nacht of gaat team slaapzak er met de winst vandoor? Bij de vrouwen is het ook niet een rustige nacht. Bepaalde vrouwen zijn overdag nog niet uitgebabbeld waardoor ze 's nachts nog even doorkletsen. Ook is een schreeuw door de slaapzaal geen incidenteel voorval meer. Laten we de malarone hier maar de schuld van geven.
De zaterdag begint met een aantal fanatiekelingen die de ochtend nog even goed doorpakken op de bouwplaats. Het andere deel van de groep kan zich lekker ontspannen na een eerste intensieve week bouwen en reizen. Deze sluiten we af met de groetjes vanuit thuis. Dit gaat niet zonder enige tranen die worden gelaten. In de middag staat er een hike op het programma. Onder leiding van Stephen, de eigenaar van de damesvilla, zien wij de mooiste plekken in het dorp. Zo komen wij bij de plek die lijkt op een outdoor aquapark, wat bij de lokale bevolking voor enige verkoeling zorgt. Na een steile klim volgt er een heuse fotoshoot bij een adembenemend uitzicht. We eindigen de dag met de Alleskunner. Hier overwint team Tamar door een comeback van proportie en die door de fanatiekelingen, met onze hoofdleider Monica in het bijzonder, direct in twijfel werd getrokken door haar ongenoegen te uiten over de arbitrage. Iedereen kruipt rustig onder de lakens voor een fijne nachtrust. Deze werd ruig verstoort door moeder natuur. Om 4:00 uur 's ochtends zaten alle jongens recht overeind in hun bed. De regen ging zo tekeer op hun dak dat de al aanwezige gaten hier niet op bestand waren, wat resulteerde in een aantal natte slaapspullen en gebroken nachten. Coen had een quick fix paraat, toch fijn dat die vacuümzakken multifunctioneel zijn.
Na een korte nacht vertrekt een kleinere groep vroeg richting St. Joseph middelbare school. Hier zijn zij uitgenodigd om de laatste zondag voor de vakantie bij de kerkdienst aanwezig te zijn. Deze werd gehouden in een van de lokalen die vol zat met jongeren van onze leeftijd die daar op school zitten. Dit was een enorm leuke ervaring. Zo werd er gedanst, happy day gezongen, een paar korte woorden werden door Jurre gesproken en we eindigden met een q&a voor de leerlingen. Hierna stond er een klein ontbijt klaar waarna er een rondleiding over het school terrein werd gegeven.
Ondertussen in Aripezu was het wachten geblazen tot de regen voorbij zou zijn. Pas dan zouden de Ugandezen verschijnen in de kerk. Anderhalf uur later dan gepland ging de dienst van start. Ga maar gewoon beginnen en dan komt de rest vanzelf, werd er gecommuniceerd vanuit de Church leader. Toen de dienst startte, waren er zo’n 10 locals aanwezig. Maar zoals we ondertussen een klein beetje gewend zijn, komen de Ugandezen op hun eigen tijd. Het werd voller en voller en we werden nogmaals verwelkomd door de community met het ondertussen bekende Ai ai ai ai, ai ai ai liedje. De deelnemers kunnen de vrolijke dansjes van de altijd swingende Afrikanen al aardig volgen. Ruben heeft een preek gehouden waarin hij te pas en te onpas werd onderbroken door de fanatieke tolk. Na deze overdenking hebben we nog 3 Engelse liederen gezongen. Qua volume kunnen we nog altijd niet tippen aan dat van de Ugandezen.
's Middags was het dan tijd voor het eerste uitstapje buiten Aripezu. Door vele regen was de weg niet bereikbaar voor de bus. Na een logistieke operatie om iedereen in een 4x4 naar boven te charteren en nadat de bus bij de verkeerde school stond, vertrokken we richting de markt van Arua. Dit was een bijzondere ervaring. Het werd omschreven als chaotisch, vies, gaaf en overprikkeld. Zowel wij als de stedelingen keken onze ogen op elkaar uit. Zo werden er geitenkop, vissen en vlees waar je gratis vliegen bij kreeg, verkocht. Hierna was het genieten van een rustige vrije avond onder de sterrenhemel om ons op te maken voor een drukke bouw, cultuur en kinderwerk week.
