Het verhaal van Ei Zar en Htet Htet Oo

Storytelling van 14 november 2019

Tijdens ons bezoek aan Taungoo raken we in gesprek met Ei Zar en Htet Htet Oo. In het revalidatiecentrum (DRC) in Taungoo hebben zij veel geleerd en ze kunnen niet wachten om jullie te ontmoeten.

‘Wij zijn Ei Zar (22) en Htet Htet Oo (24) en we wonen in Sibinda, een dorp aan de rand van Taungoo, 10 minuten fietsen uit elkaar. Voor we elkaar kenden, kenden we niemand die doof is. Nu kennen we nog een derde persoon die ook niet hoort. Doordat we doof zijn, zijn we vaak onbegrepen. Dat is frustrerend. Naar de winkel gaan is al ingewikkeld daardoor, dat doet een van onze zussen dan.

Voor we TLM leerden kennen, werkten we op een bouwplaats. Dat was heel erg zwaar werk. We sjouwden stenen of andere zware dingen. We hebben ook wel op het land gewerkt. Toen TLM in 2016 een outreach had bij ons in het dorp, wees iemand ons daarop. Dat heeft ons leven veranderd. TLM bood ons de kans om mee te doen aan een naaitraining in Yangon. We voelden ons toen nog te jong om daarheen te gaan en toen heeft TLM een docent geregeld die ons les gaf in ons eigen dorp.

We kunnen nu dames- en herenkleding maken en decoreren met borduurwerk. Het oranje bloesje dat ik draag heb ik zelf gemaakt, net als de kleding die mijn vader en mijn zus aan hebben. We verdienen nu ons eigen inkomen door kleding te maken. Dat werk past veel beter bij ons dan het zware werk op de bouwplaats of op het land. Dat is belangrijk voor ons, maar misschien is nog wel belangrijker dat TLM ons en onze omgeving heeft geleerd hoe we kunnen communiceren. We zijn nu uit ons isolement en in het revalidatiecentrum (DRC) hebben we geleerd andere contacten aan te knopen. We zijn nu niet meer eenzaam!

Doordat we werk hebben dat bij ons past, zijn we voor de gemeenschap ook normaler. Mensen steunen ons hierin. We hopen dat alles steeds normaler zal worden, al zullen we nooit helemaal normaal zijn natuurlijk. Trouwen en een gezin krijgen, dat zien we niet voor ons. Dat is voor doven in Myanmar niet weggelegd.

We kunnen niet wachten op de groep Nederlanders te ontmoeten, zeker nu we weten dat er ook een aantal doven bij zullen zijn. We vinden het ook wel spannend hoe het zal gaan met de communicatie, want ze begrijpen vast onze zelfbedachte gebaren niet. Maar onze zussen en de mensen van TLM willen daar vast bij helpen. We willen ook graag meedoen op de bouwplaats. Jullie zijn welkom!’