Het verhaal van Phyu Way Mon
Storytelling van 14 november 2019
Tijdens ons bezoek aan Taungoo raken we in gesprek met Phyu Way Mon. Zij is betrokken bij het revalidatiecentrum (DRC) in Taungoo en is een van de mensen die jij komende zomer kunt gaan ontmoeten.
‘Ik ben Phyu Way Mon, 38 jaar oud en ik ben sinds 2008 betrokken bij het revalidatiecentrum (DRC) van TLM, hier in Taungoo. Toen ik zes maanden oud was, kreeg ik polio. Door de gevolgen daarvan had ik eerst totaal geen werk of andere bezigheden. Ik zat thuis en had geen inkomen. Een tijdje heb ik vanuit huis werk gedaan voor de tabaksplantage. Dat gaf me een klein beetje inkomen, maar het maakte me ongelukkig, omdat het ongezond is voor mensen en omdat het voor mezelf geestdodend werk was. In 2008 hoorde ik van de DRC. Ik had interesse in handwerk. Als eerste heb ik geleerd om bezems te maken en daarmee heb ik mijn eerste geld verdiend. Later heb ik geleerd te naaien. TLM bood me een training van zes maanden aan in Japanse naaitechnieken. Nu maak ik kleding die ik kan verkopen. Ook maak ik tassen, die ik zelf ontwerp en decoreer. Dat leer ik nu ook aan anderen met een beperking, zodat zij ook geld kunnen verdienen. Verder ben ik de vaste kok voor de staf van TLM.
Zonder de DRC zou ik nu nog steeds thuis zitten en me nutteloos voelen. TLM is als een tweede moeder voor mij. Ze hebben ook bemiddeld zodat ik een rolstoel heb gekregen en een handbike. Binnenkort krijg ik een elektrische tricycle, zodat ik zelfstandig verder van huis kan gaan. Ik ben lid geworden van DPO (Disabled People Organization) en MILI (Myanmar Independent Living Initiative) en het is echt mijn passie om anderen te laten zien wat er wél kan als je een beperking hebt. Het is makkelijk om te denken dat je niet mee kunt doen, maar ik ben het bewijs dat het wel kan. Dat heb ik geleerd in de DRC en ik wil dat aan iedereen doorgeven. Mijn verhaal kan anderen inspireren en laat zien dat je onafhankelijk kunt leven en je eigen inkomen kunt verdienen. Ik ga regelmatig met de mensen van TLM mee op outreach naar de dorpen rond Taungoo, om daar ook mijn verhaal te delen. Er zijn nog zoveel gehandicapten die geïsoleerd alleen thuis zitten. Het beste wapen tegen uitsluiting is laten zien dat het anders kan!
Het lijkt me geweldig om met de World Servants-groep op te trekken. Hun aanwezigheid is een steuntje in de rug in onze strijd voor toegankelijkheid en het maakt ons zichtbaarder in de maatschappij. Ik hoop dat de Nederlandse jongeren met me mee gaan op outreach naar dorpen waar we gehandicapten en hun huisgenoten kunnen laten zien dat er veel meer kan dan ze voor mogelijk houden. Vooral de ouders van kinderen met een beperking hebben voorbeelden nodig om erin te geloven dat een onafhankelijke toekomst haalbaar is. Als mensen met een beperking zich vaker laten zien, zal ook de houding van ouders veranderen en schaamte voor de beperking van hun kind afnemen. Daardoor zullen ze hun kind niet meer thuis houden, maar naar school sturen. Daar begint actief deelnemen aan de maatschappij.
Ik ben echt blij met jullie komst en jullie aandacht voor ons. Dat sterkt mij en andere mensen met een beperking. Ik vind het geweldig om jullie te leren kennen!’
