In de hostel van Chaungsone wordt geslapen

Project update van 17 maart 2019 door Sia Hollemans en Henk Vegt


Bij aankomst worden we direct meegetrokken naar de slaapzaal. Twee jongetjes hebben er hun bedden opgeruimd omdat het weekend is, en ze naar huis gaan. Maar we moeten de plaatsen zien waar ze slapen. Verbaasd kijken we naar hoe het blinde jongetje feilloos tastend langs de muren schuifelt. Het is duidelijk dat hij alle plaatsen kent. De lichtknoppen, het toilet en vooral zijn bed, waar hij zonder omwegen naar toe loopt en het ons aanwijst. Een wat grotere jongen, die blind, maar daarnaast ook nog doofstom is, loopt aan de hand van een begeleidster mee en gaat op zijn eigen veilige bed zitten. Er is ook een meisje van twaalf jaar. ze is gewond geraakt door een val van het dak tijdens een stoeipartij met haar zusje toen ze drie jaar oud was. Haar rug raakte zwaar beschadigd. Ze beweegt daardoor moeizaam en kan haar rechter hand niet meer gebruiken. Een aangepaste school zou haar meer dan vijf uur rijden kosten. Later zien we beide jongens in een open vrachtautootje naar huis vertrekken. Er wordt gezwaaid.

De omgeving van het hostel ziet er goed onderhouden en opgeruimd uit vergeleken met het jaar ervoor. Hier wordt duidelijk met aandacht gewerkt. De hokken van de varkens zijn schoon, er staan twee ossen. In twee bakken met water zwemmen gekweekte vissen. De inkomsten hiervan zijn bedoeld voor het onderhoud van het onderkomen. Maar we horen dat het niet meevalt. De marktprijzen van varkensvoer zijn hoog en de verkoopprijzen van vis of varkensvlees zijn ongunstig. Daarnaast hebben ze geen vergunning om het vlees zelf op de markt te verkopen, waardoor de winstmarge kleiner wordt.
De slaapzaal van de jongens is in gebruik genomen. Er maken drie jongens (leeftijd en één meisje gebruik van. Ki Ki vertelt dat in ieder geval één van de twee jongens hier tijdelijk zijn. Het is beter als ze op korte termijn een plaats krijgen in een speciale instelling in Yangon. Daar zullen specialisten hen beter toe kunnen rusten met lezen, schrijven en andere vaardigheden om zich beter in de maatschappij te kunnen redden. Dit hostel vervult voor twee van deze kinderen een brugfunctie van de thuissituatie naar speciaal onderwijs in Yangon.

Project Chaungsone MY116 and MY217 ziet er goed uit. Gebouw en terrein en ook de poging tot neveninkomsten zien er netjes en afgewerkt uit. Het probleem lijkt nog aanwezig is het aantal kinderen wat nog niet op gang kan komen. Dat wordt veroorzaakt door meerdere factoren waardoor het tempo niet groot kan zijn. Er zijn zeker dertig kinderen om uit de omgeving om te kunnen toelaten, maar de kosten van hun aanwezigheid zijn te groot in verhouding tot de mogelijkheid tot inkomsten. De overheid biedt geen vergoeding. Eén kind onderbrengen kost ongeveer 50 USD per maand. De meeste ouders kunnen een dergelijk bedrag niet betalen.
Maar er is hoop en er zijn ontwikkelingen om deze zorg te keren. Hsi Hsi en Ki Ki zoeken naar een vorm van sponsoring voor een bedrag van 20 USD per kind zodat ze de prijs voor ouders kunnen verlagen. Fysiotherapie op de vrijdagen ondersteunt op dit moment dertig mensen met een fysieke beperking, waarvan sommige deze therapie zelf betalen. Het "Day Care Centre" heeft veertig kinderen, waarvan vijfendertig betalende ouders. Ki Ki schrijft naar de overheid om hun situatie uit te leggen en bewustzijn bij de overheden in de regio te vergroten. Tien gemeentes uit de regio gaan met elkaar een driejarenplan maken. Zodra Hsi Hsi terugkeert uit de Verenigde Staten zullen ze overwegen om een kleine praktijktraining te starten voor betalende dorpsbewoners.