Zambia | De zoektocht van Peter

Dat stond in grote letters op de tas die we kregen aan het begin van het World Servants voorbereidingsweekend. Een weekend lang alles horen over onze drieweekse reis naar Champhanji, een piepklein dorp in Zambia dat in geen atlas en zelfs niet op Google te vinden is.

Het leek mij een prachtig doel om samen met een enthousiaste groep mensen en de lokale bevolking twee klaslokalen te bouwen, die zouden meewerken aan een blijvende verandering voor dit vergeten plattelandsdorpje.

Verrassend genoeg ging dit weekend vol voorbereiding bijna net zoveel over het opbouwen van jezelf als over het bouwen van een school. Om eerlijk te zijn stond me dat best tegen: ik houd niet van mensen die er een doel van maken me te veranderen. De koude rillingen liepen dan ook over m’n rug bij het idee om na drie weken metselen terug te komen als zendeling of fairtradeprofeet. Voor mij was de conclusie duidelijk: bouwen aan verandering voor de lokale bevolking is prachtig, maar ik blijf mooi mezelf.

En toch… Ik liep de aankomsthal van Schiphol anders binnen dan ik het vliegveld drie weken daarvoor had verlaten. Dat verschil ging verder dan de geur die na drie weken zonder behoorlijke douche om je heen hangt. Het project had m’n verwachtingen in alle opzichten overtroffen: ik had het idee echt wat betekend te hebben voor mensen, was een ongelofelijke ervaring rijker en had een klein stukje Afrika van heel dichtbij mogen zien. Drie weken zonder telefoon voelden als een zegen en boden de gelegenheid om net dat stukje extra te genieten van al die kleine momenten die een project onvergetelijk maken.

Inmiddels is het maanden later en kom ik er steeds meer achter dat de grootste verandering zich al vóór het project had voorgedaan. Op werkvakantie gaan leek me al een lange tijd een mooi doel, maar ik had nooit verwacht me ook echt aan te melden. De stap te zetten daadwerkelijk naar Afrika te gaan voelt als de grootste verandering voor mezelf. Erachter komen dat in je comfortzone blijven best comfortabel en veilig voelt, maar dat er zoveel moois zich net daarbuiten afspeelt.

Na terugkomst uit Zambia ben ik gelijk dingen gaan regelen om een andere droom te verwezenlijken: een halfjaar studeren in het buitenland. Doodeng, maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Inmiddels in Schotland kreeg ik laatst een paar foto’s doorgestuurd van hoe de kinderen nu hun lessen hebben in de klaslokalen waar we aan mee hebben mogen bouwen. Om op deze plek de stralende gezichten te zien met het vertrouwen in een betere toekomst, geeft dubbel veel reden tot dankbaarheid. Wat verandert er voor jou deze zomer?
 

De stralende gezichten van de kinderen waren fantastisch

Peter de Greef