'Ik voelde me thuis'

Niet wetend waar ik aan begon kwam ik in 2002 op het voorbereidingsweekend. Ik kende niemand, maar ik voelde me meteen op mijn plek.

Ik kende niemand. Het was ergens eind april 2002. Ik stond op het station in Zwolle. Er sprongen wat jonge mensen om me heen. 'Hallo, ga jij ook mee met World Servants?' zei een meisje naast me. 'Ja!' Het klonk opgeluchter dan ik hoopte. 'Oh wat leuk! Waar ga je heen?' ging ze verder. 'Naar Egypte', zei ik. Ik voelde me blij, waarom wist ik niet. 'Enne, waar ga jij heen?' 'Nou, wij gaan met z'n vieren naar Ghana. Maarre, ga je voor de eerste keer mee?' vroeg ze verder. Humm, blijkbaar was het normaal om vaker dan een keer mee te gaan en blijkbaar was zij al vaker mee geweest. 'Ja', zei ik. Dat zij al eerder mee was geweest voelde veilig. Zij en haar vriendinnen praatten honderd uit over hun ervaringen. Wat een gave verhalen!

Ik kende niemand, maar die vier meiden gingen naast me zitten in de bus die toen nog van Zwolle naar het voorbereidingsweekend reed. Ik werd opgenomen in hun gezelschap, alsof ik ze al jaren kende. Ze kenden ook nog andere mensen in de bus die ook weer dezelfde vragen aan mij stelden over waar ik naartoe ging enzo. Ze vertelden me over het voorbereidingsweekend. Dat het gaaf was en lachen. Dat je elkaar goed leert kennen. Ik voelde me gekend, gezien en alsof ik erbij hoorde.

Ik kende niemand en ik kwam aan op het voorbereidingsweekend. Mijn nieuwe vrienden wezen me de weg. Ik zag dat er meer mensen waren die elkaar kenden, omhelsden en groetten. Er werden namen genoemd. 'Wie is je hoofdleider?' 'Ohh, die-en-die'. 'Oh gaaf zeg, dat wordt echt leuk!'

Ik wist niet waar het over ging, want ik kende niemand. En toch voelde het alsof ik er al jaren liep. God kende ik ook niet. Tenminste niet zo goed. Mijn idee van christelijke mensen was dat die heel saai waren. Dat je niet met ze kon lachen. Maar, dat was niet zo! Wat een verrassing!

Ondanks dat ik die vier meiden nooit meer heb gezien, ben ik ze nooit vergeten. Dankzij hen heb ik ook iets van God gezien. Dankzij hen voelde ik me thuis. En dankzij hen weet ik hoe belangrijk het is om contact te maken en iemand anders te kennen, zelfs al ken je 'm niet.

Ik voelde me gekend en gezien, alsof ik erbij hoorde

Betty Hoekstra