Aankomst op onze projectplaats en de eerste contacten

Ja hoor, na een lange reis hebben we onze projectplaats bereikt! We nemen jullie mee in onze eerste indrukken.

Vrijdag 1 augustus rond de klok van 13 uur, Lilongwe.

In vlucht ET877 doet iedereen zijn stoelriemen vast: het is tijd om te landen. Zeker 22 van alle inzittenden hebben enorm uitgekeken naar dit moment: voet aan de grond zetten in Malawi. Erg opgewekt en misschien ietswat gespannen gaan we vanuit de terminal een winters zonnetje tegemoet met een temperatuur van ongeveer 21 graden. Het weer zal de komende tijd waarschijnlijk erg wisselvallig worden, tussen de 20 en 23 graden 😉

De groep verzamelt zich in de aankomsthal wachtend op die ene vraag… zijn onze tassen overgekomen?! Na een tijdje wachten komt de eerste rode tas dan toch over de band, wat fijn! Wie dacht dat dat het was, heeft het mis. Waar we dachten nu heel relaxed richting de bus en onze projectcoördinator te gaan heeft het mis: alle rode tassen moeten opnieuw door de scan bij de douane.

Na dit oponthoud ontmoeten we MJ, één van de twee coördinatoren van ons project.

Op de parkeerplaats staat een busje op ons te wachten. Precies genoeg plek voor onze groep. Maar ons bagage dan, waar gaan we die laten? Er wordt ons verteld dat onze circa 40 tassen in een jeep moeten. Als u denkt, dat gaat toch niet passen? Dan heeft u gelijk. Maar gelukkig zijn we in Malawi, daar kan dat wel. Het busje wordt tot de laatste kubieke centimeter gevuld en ook het bagagerek op het dak wordt gebruikt: het is gelukt.

Onze tocht van vijf uren in de bus lijkt misschien lang. Maar als ik de mensen op de achterbank mag gelgeloven zijn deze vijf uren veel te kort om alle indrukken die we onderweg krijgen te verwerken. We reizen door prachtige landschappen, zien groene heuvels, happen stof en hobbelen heen en weer. Vijf mooie uren later komen we in het donker op onze bestemming aan: Mkazamasiki. We doen een kleine indruk op van onze locatie, krijgen een goede maaltijd, richten onze slaapverblijven in en zoeken onze nachtrust in de slaapzak onder de klamboe.

Zaterdagochtend 2 augustus, 06:58 uur.

Het is bijna 7 uur, je ligt in je slaapzak en je weet dat Jan je over twee minuten gaat wekken. Wat staat je deze dag te wachten? Veel van ons hebben een voorstelling gemaakt van hoe het hier zal zijn, een aantal van ons heeft nog geen idee wat ze straks onder ogen gaan zien. Aan de geluiden te horen zou het zomaar kunnen zijn dat we aan een drukke weg zitten of dat er rondom ons flink bomen worden gekapt. Helaas kom je er snel achter dat deze geluiden niet van buiten je slaapvertrek komen,  maar van binnenuit: je projectgenoten snurken 🙂

Op deze zaterdagochtend mogen we voor het eerst aanschuiven bij het ontbijt: brood en rijstepap. Het is genoeg en eigenlijk gewoon best wel lekker. Dat gaat de komende ochtenden wel goedkomen dus.

Na het uitpakken van onze spullen en het organiseren van onze ruimtes is het in de middag tijd om ons officieel welkom te heten: de ceremonie. Onder de oranje glanzende zon, zittend in de schaduw worden we met veel woorden welkom geheten. Deze welkomstwoordjes zijn goed samen te vatten in één zin: We zijn meer dan welkom, mogen ons thuis voelen en iedereen heeft naar het aankomende project uitgekeken.

Tussen het voorstellen en de woordjes door, wordt er gezongen en gedanst: wat geweldig! We springen op van de bankjes, swingen onze heupen en gooien de armen in de lucht. Waar het nu nog wat houterig overkwam, gaat dat vast iedere dag een stuk beter!

Op de ceremonie volgen geweldige momenten van ontmoeting: er wordt gedanst, gezongen, gesport en gespeeld met de kinderen. Er zijn tal van ontmoetingen waarbij we in contact komen met de lokale bevolking. Wat een hoopvolle verwachting voor de komende weken!

In de avond bezoekt MJ ons, om meer te vertellen over Malawi. We hebben meer geleerd over het werk van de mensen in onze omgeving, de organisatie CCAP waarmee we samenwerken, hoe de verhoudingen tussen man/vrouw en jong/oud hier zijn en we hebben ontdekt dat de meeste mensen hier geen besef van tijd hebben, maar daar waren we stiekem al achter.

Terwijl ik dit aan het schrijven ben, zoekt onze groep rust door in een dagboek te schrijven, een spelletje te spelen of te genieten van de sterrenhemel.

Morgen bezoeken we de kerk en leren we de omgeving nog beter kennen. En maandag gaat het dan gebeuren: de start van de bouw!

De foto’s hebben jullie van ons tegoed: op dit moment is de internetverbinding niet sterk genoeg.