Dàààg Kawonsor 👋

Time to say goodbye

Vandaag is de dag die je wist dat zou komen. Afscheid van Kawonsor. We worden om 5.30 uur gewekt en gaan meteen aan de slag: klamboes loshalen, laatste dingen in onze tassen, matrassen op een bult, stapelbedden demonteren, alles op de bus binden, opruimen en gaan. Om iets voor zeven zitten we in de bus, precies volgens planning.

Rond kwart voor acht gaan we uiteindelijk rijden, er moest nog het een en ander besproken of geregeld worden. Eline smeert broodje na broodje, die zich als een doorgeefontbijt door de bus verspreiden.

Na bijna drie uur rijden zijn we in Kambia, waar we op de heenreis geslapen hebben. Iets buiten de stad ligt The Village of Hope, waarvandaan een hele groep mensen met een handicap werken aan een wereld die recht doet aan iedereen.

Wat ooit begon met één man die niet wilde bedelen, maar gewoon met echt werk wilde rondkomen, is nu een organisatie met meerdere bedrijven door het hele land. We zijn onder de indruk van de passie en visie van deze groep mensen.

Als we weer in de bus stappen blijkt die niet te starten. We mogen er weer uit en na meerdere pogingen lukt het om de motor draaiend te krijgen door de bus te duwen. Instappen maar weer!

Mathilde snijdt (een dagje later, maar dat gebeurt hier) haar verjaardagstaart aan. Iedereen geniet van de cake met mierzoete felgekleurde suikerboter terwijl we weer door het groene landschap hobbelen.

Dat hobbelen gaat met steeds meer horten en stoten, want niet alleen de startmotor heeft het zwaar. Op een gegeven moment horen we iets dat op een ontploffinkje lijkt, niet bij de motor, maar in de bus. Het blijkt dat een drinkwaterfles ontploft is vanwege de hitte van de busvloer. Als we goed kijken is ook de plastic tas met ons geld en onze paspoorten aan het smelten. We zijn net op tijd om ze te redden 😅. De verdere rit dus voetjes omhoog en bagage van de vloer…

Om het feest compleet te maken worden we gestopt bij een roadblock. Dit soort roadblocks zijn er veel en meestal kun je gewoon door. Het is echter ook een mooie plek om een extraatje te verdienen en de agent van deze check ziet zijn kans schoon bij een bus vol witte mensen. Veel gepraat en misschien ook wel een paar Leones later vervolgen we onze weg.

We hadden vanwege alle vertraging al besloten ons bezoek aan het oorlogsmuseum te schrappen en direct door te rijden naar de souvenirmarkt. Daar arriveren we uiteindelijk om 15.45, zelfs later dan in de aanvankelijke planning met museumbezoek.

Sommigen genieten van de chaos op de markt, anderen houden er een zenuwinzinking aan over. Met tassen vol houtsnijwerk, lapjes en andere snuisterijen stappen we weer in de bus, op naar het strand, waar we morgen de hele dag zullen zijn. We zijn benieuwd!

We zingen KEIHARD in de bus om ‘m op gang te houden en nog net voor het donker wordt zien we de zee in de verte. Prachtig. Als we van de verharde weg af gaan moeten we entree betalen aan de bewoners. Na de nodige discussie komen we uiteindelijk ‘binnen’ voor 30% van de prijs. We parkeren op een rotsachtige plek tussen huisjes, een kerk en een school. Slapen we weer in een school?!

Over een rotsachtig paadje lopen we in het donker richting de bulderende branding. Dan ligt daar een prachtig overkapt terras op palen, met feestelijke verlichting en de silhouetten van palmbomen en daarachter in het donker moet de oceaan zijn. Er staat een FAN-TAS-TISCH diner klaar (met patat!!) en we fantaseren over hoe de zee er morgen uit zal zien als het licht wordt.

Als het eten op is, wandelen we weer ophoog over het rotspaadje. Waar zouden we slapen? We wandelen tussen de huizen door, langs de school en de kerk en dan staat er een stalen hek open. Daarachter zijn allemaal ‘villa’s’ waar we de komende twee nachten verblijven. Nu is ‘villa’ wel weer wat overdreven, maar na drie weken squatten boven een gat zijn ze blij met een witte pot (ook al is het zonder bril) en een druppelende douche. Het wordt snel stil in de meeste kamers, op wat gegil na van wat dames die spinnen spotten.