De eerste dagen in Robaka

🇸🇱SL225

Een zeer lange update, gaat u er maar even voor zitten!

Goeeeeeeemiddag,

 

Inmiddels alweer dag 4. Er is veel gebeurd in de afgelopen dagen en daarom bij deze de eerste UITGEBREIDE update.

Dag 1:

Op de dag van vertrek verzamelden we om 3.00 bij de Maranathakerk. Na een paspoort en gele boekje controle van Klarieke mochten we doorlopen om samen met de uitzwaaiers een kopje koffie of thee te drinken en alvast afscheid te nemen van elkaar.

Om 4.00 hoorden we een bus aankomen rijden en bleek het de FC Groningen bus te zijn. Hierin zijn we naar Brussel gereden. Bijna iedereen van ons probeerden nog even een uiltje te knappen, maar voor de meeste van ons was dit zonder succes. Louis had na zijn “zware” uitgaansweekend overigens wel de hele busreis overgeslagen.

Om 8.00 waren we op Brussel Airport. Hier kwamen we er achter dat de groep toch wel vrij groot was en we werden dan ook constant vriendelijk verzocht om een ander plekje op te gaan zoeken waar we niemand in de weg liepen.

Vervolgens zijn we richting het inchecken gelopen. Na het inchecken kwam een groot deel van onze groep er achter dat ze op STANDBY stonden. Dit hield in dat deze mensen nog geen stoel hadden in het vliegtuig, omdat deze overboekt was. Tjitske, onze hoofdleidster, is vervolgens verhaal gaan halen bij de vliegmaatschappij. Zij gaven aan dat de mensen die nog geen stoel hadden gratis geüpgraded zouden worden naar Premium Economy. Vooral Stefan was hier erg blij mee en kon (tot ergenis van anderen) niet ophouden met vertellen dat hij buisnissclass zou gaan vliegen.

Bij de douane werden de echt verdachte Servants eruit gepikt. Of het nou was om de bouw schoenen, een gitaar, toilettas niet apart gelegd of het vergeten pakje chocomel van oma we kwamen er allemaal door. Zelf Thijs, met de kinderscharen nog in zijn tas.

Na een vlucht van 7 uur kwamen we om 19.00 aan in Freetown, Sierra Leone. Daar werden we meteen als groep enorm aangestaard. Bij de paspoort en visum controle begon het al meteen. Strenge vragen, een oogscan en zelfs vingerafrukken. Peter en Petrus werd gevraagd of ze niet even konden regelen dat de mensen van de douane in Nederland aan het werk konden. Maria wilde haar visum terug, maar dit mocht alleen tegen de prijs van €10 (We hadden de visums helemaal niet meer nodig). Gelukkig kwam Peter net achter haar staan en mocht ze toen snel doorlopen.

Vervolgens stond Umaru (onze projectleider) ons met open armen op te wachten met een paar man en een bus die van alle gemakken was voorzien. Echte ARKO (Alle Ramen Kunnen Open). Bij vertrek keken we onze ogen uit naar de huisjes waar we langs reden. Eva maakte de opmerking: “Echt een camping vibe” of “Wow wat is het hier nog mooi ouderwets”

Daarna gingen we van de hoofdweg af richting het dorp Robaka. De weg veranderde van een asfalt weg in een modderig pad vol gaten, gammele bruggetjes en bergen. Die bergen liepen voor een groot deel naar beneden, maar dit houdt vaak ook ik dat je weer moet stijgen. Onze bus had het hier erg erg zwaar mee en leek ook niet helemaal gebouwd voor 27 World Servants en 4 bewoners + chauffeur. Bij één zo’n stijging stonden we op een helling ineens stil. De bus vulde zich met rook en met flink kabaal probeerde de bus toch de helling te beklimmen. Dit lukte nog niet en inmiddels stond het achter in de bus zo blauw dat ze geen hand meer voor ogen zagen. “ERUIT ERUIT” schreeuwde Louis. En als Louis, onze koele kikker, in paniek is dan is iedereen in paniek. De mensen die de busrit verzorgden probeerden ons te kalmeren, maar zelfs Tjitske dacht even dat we echt uit moesten stappen. Vervolgens hadden we toch de helling gehaald en konden we door rijden richting Robaka.

Het scheelt dat het hier niet allemaal op elkaar lijkt.. Bij ieder dorp dachten we “WE ZIJN ER!” maar dit bleek dan niet het geval. Vooral Eva wist steeds meer reden te bedenken waarom dit dan toch echt het dorp moest zijn. Tot we een dorp in reden waar het leek alsof mensen ons verwachten. Ze renden met de bus mee en klapten en zongen voor ons. Toen we de bus uitstapten wilden ze ons allemaal aanraken om te kijken of de blanke kleur van onze huid af kon. Het hele dorp was leeggelopen en stonden voor ons neus na een reis van 16 uur. Dit was erg overweldigend, maar ook erg mooi.

We hebben onze bedden opgemaakt (sommigen van ons hebben nieuwe matrassen gekregen) en de klamboes opgehangen. Nog even een hapje eten en dan snel naar bed.

 

Dag2:

De volgende morgen werden we om 7.15 gewekt door Tjitske: “Goeiemorgen allemaal, jullie mogen allemaal wakker worden.” Het was een dag van acclimatiseren en de omgeving en mensen leren kennen. Spelen met kinderen, de klamboe even beter ophangen en een lekkere wandeling door het dorp maken. De dag stond in het teken van ontspannen. Of nou ja.. ontspannen… Privacy of rust heb je hier niet. De kinderen staan de hele dag voor de deur of via de ramen naar binnen te gluren.

Op zo’n zelfde moment dat we spelletjes aan het spelen waren of een boek lazen verzamelde zich een grote groep mensen met rare buizen zich voor ons verblijf. Bij de gekke buizen voegden zich ook trommels en die buizen bleken muziek instrumenten. Mensen uit het dorp droegen een mooi muziekstuk aan ons op en samen marcheerden we richten de plek waar de school gebouwd zou gaan worden.

 

Een paar uur later reed een grote gele Toyota ons terrein op. Aan de auto kon je zien dat dit iemand van stand was. Het bleek de ‘Paramount chief’ te zijn samen met zijn metgezellen. Even een kleine uitleg over wie of wat nou de Paramount chief is; naar eigen zeggen staat hij in contact met de president en zorgt hij voor 42 dorpen in dit gebied. Hij staat in de hiërarchie 1 plek onder de president.

De beste man wist niets van onze komst en had opgepikt dat wij hier waren. Umaru werd op het matje geroepen en moest uitleggen hoe het kwam dat hij er niets van wist.

Na een goed gesprek kwam hij bij de groep staan en wilde hij dat iedereen naar buiten kwam. Hij sprak ons toe en zei dat hij erg blij en trots is dat hij ons in zijn domein mag verwelkomen. Hij had een cadeau voor ons mee; een grote bak met kokosnoten.

We gaven de kokosnoten door en namen allemaal een slok van het kokoswater. De Paramount chief zelf dronk de kokosnoot in één keer leeg, waarna Peter dacht: “Dat kan ik ook!”

Hij zette de kokosnoot aan zijn mond en we begonnen met z’n allen: “ATJE ATJE ATJE” en zelfs de Paramount chief deed mee! Peter (de Mark Rutte van onze groep) had het goed gedaan bij de Paramount chief en was nu (lees fonetisch) Mister Pieter of Big boss.

Na het bezoek maakten we een wandeling door het dorp en kregen we een rondleiding van de headteacher van de school. Even snel een rondleiding door de achtertuin. Of naja wat wij denken dat de achtertuin was, want je kan het beter omschrijven als kookhokken in de openlucht.

Elke avond wordt er hier voor ons gekookt. Waar we thuis uitgingen van alleen maar rijst met kip valt het eten ons alles mee. Deze avond kregen we zelfs pasta MET groente. En alhoewel het niet is zoals we thuis eten is het eten goed!

Na het eten hebben nog een avondprogramma; speeddaten!

Petrus heeft kaartjes voorbereid waar vragen opstaan die we elkaar kunnen stellen. Leuk hoe we elkaar (en onszelf) op die manier steeds beter leren kennen.

Kelly introduceerde de awards:

– gouden bouwhelm

– blunder broche

De gouden bouwhelm kan je verdienen door die dag iets heel goeds te hebben gedaan op de bouwplaats of daarbuiten.

De blunder broche spreekt wel redelijk voor zich. Begaat iemand een grote blunder krijg je de blunder broche en moet je die dag daarna de hele dag de broche opspelden.

 

Voor deze dag verdient Eva de Gouden bouwhelm vanwege haar inzet met de kinderen. Elk moment die ze vrij heeft staat ze met de kinderen spelletjes te spelen of leert ze hen nieuwe liedjes aan.

Thirza Z kreeg de blunder broche voor haar aanvaring op de latrine met een vleermuis.

 

Dag 3:

De eerste bouwdag. Peter, onze bouwleider, heeft er zin in. Om 6.30 worden we gewekt door Tjitske en is het tijd voor onze eerste GMG (Goeie Morgen Gesprekken). Thuis waren de groepjes al ingedeeld dus iedereen wist wat er van hem of haar verwacht werd. We checken bij elkaar in en praten over de afgelopen dagen. Na de GMG hadden we het ontbijt. Dit heb ik eerder nog niet genoemd, maar ze hebben voor ons elke ochtend versgebakken kadetjes.

Na het ontbijt was het tijd om de bouwschoenen aan te gaan trekken en om 8.30 op de bouw te staan. Het was nu echt begonnen.

Metselen, cement scheppen, spanten maken voor het dak en ijzerbuigen. Het moest allemaal gebeuren.

Op het midden van de dag kwam de gele Toyota waar ik eerder al over heb verteld het veld weer op rijden. We gingen nu de “officiële eerste steen” leggen. Maar dit liet nog even op zich wachten, want we mochten (lees moesten) 1.5 uur luisteren naar het voorstellen van de gemeenschap. Peter wilde kenbaar maken aan de gemeenschap dat de eerste steen gelegd zou gaan worden. Dit deed hij op de volgende manier: “Now we lay the first steen.” En logischerwijs snapte de gemeenschap er geen biet van. Wel had Peter ook een goed idee. Anna Bij 🐝, onze jongste deelneemster, mocht samen met de Paramount chief de steen leggen. We vroegen ons af wat hij van vond, maar wij genoten er van.

Daarna hebben we de bouw voortgezet en hebben we onze bouwleiders verrast. We lopen flink voor op schema, maarja… Als je ook alleen stenen naar de bouwplaats brengen op de planning van dag 1 zet gaat dat ook nogal snel.

De gemaakte stenen waren aan het einde van de dag op en de lokale bevolking moest snel nieuwe maken voor vandaag.

Stefan en Wilfred hebben ’s avonds gekookt met de dames uit de keuken. Ze hebben krain krain stew gemaakt. Dit was vrij pittig en dit merken we vandaag ook goed aan onze buiken.

De dames hadden aangegeven dat ze het zelf nog pittiger maakten en dit wilden een aantal jongens uit de groep ook nog wel even proberen. Het was te doen, maar vooral Rick Jan voelde hem goed branden in zijn keel.

 

We maken hier ook elke dag een zo geheten dagverslag. En tijdens het voorlezen van het verslag van gisteren kwam er weer een auto het veld op rijden. Niet de gele Toyota deze keer, maar een auto met daarin een bruid en een bruidegom.

De bruidegom stapte uit, gaf iedereen een knuffel, liet een paar foto’s van zich maken en stapte weer in en vertrok.

’s Avonds hebben we nog een voorlichting gehad van Omaru over de cultuur hier in Sierra Leone en de foundation waar hij voor werkt.

Nog even de awardnomimaties:

De gouden bouwhelm gaat vandaag naar Anna Bij 🐝 voor het leggen van de steen samen met de chief.

De blunder broche blijft in de familie en gaat naar Petrus voor het aan elkaar spijkeren van 2 spanten voor het dak.

En als laatste de avond afgesloten met het zingen van 2 liederen. Iedereen zocht zijn bedje weer op en probeerde te slapen, maar daarover de volgende keer meer.

Namens ons allemaal:

We missen jullie en houden van jullie! Tot snel!

Anna Bij 🐝 en Stefan

Reacties op dit bericht

  1. Wat een mooi verhaal! Leuk om te lezen wat jullie allemaal doen en meemaken. Hoop dat jullie gaan genieten van de leuke momenten en mooie belevenissen❣️

    Door Ellis
    1 dag geleden
  2. Wat heerlijk om het verslag te lezen. Geweldig, ook al staat de familie Zijlstra er gekleurd op met die blunder broche…. Goeie vertegenwoordigers hebben wij gestuurd🙈 Bouw lekker met elkaar door, leer elkaar en God kennen door het samen te doen. Liefs Aafke en Anna

    Door Aafke Zijlstra
    8 uur geleden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.


0/280