De impact van een oud project

Een aantal deelnemers is voor het onderdeel storytelling naar een oud World Servants project geweest. Ze zijn naar een school geweest die in 2019 gebouwd is. Lees hier het verslag van een van de mensen die mee was op deze dag.

Dinsdagochtend vertrekken Dominique, Tanja, Anna Mae, Noortje, Veerle, Nathan, Elisanne en Robert naar Naliregu, een stadje op ongeveer anderhalf uur rijden van Namiyela. Het doel is om een school te bezoeken die in 2019 bij een project van World Servants is gebouwd en daar een beeld te vormen wat de impact van het project was en is.
Onze chauffeur is Jefferson (de projectcoördinator van AG-care die heel de reis bij ons is) en het leuke is dat Naliregu zijn geboorteplaats is waar zijn ouders en veel familie nog steeds wonen.
We willen om 8 uur vertrekken, maar de Toyota Landcruiser wil niet starten. Allemaal er weer uit en proberen aan te duwen dan maar. Echter een auto van dit formaat is maar moeilijk vooruit te duwen, zeker niet in zanderige grond. Een blik onder de motorkap levert niks nieuws op, echter bij een hernieuwde poging slaat de motor op wonderbaarlijke wijze opeens aan. Het duurt even voordat de zwarte rookpluim is opgelost, maar we kunnen vertrekken. Een stuk naar het zuiden, en bij Walewale, waar we later deze week de markt zullen bezoeken, linksaf, in oostelijke richting. Een mooie en rustige route met een inmiddels vertrouwd en typisch beeld. We passeren vele dorpjes waar aan beide zijden van de weg een breed scala aan producten wordt aangeboden. Soms doet een soort zeecontainer met luifel dienst als winkeltje, soms een ander licht geconstrueerd huisje. Jefferson vertelt dat deze bouwwerkjes altijd makkelijk verplaatst of verwijderd moeten kunnen worden voor als de weg zou moeten worden uitgebreid. Het lijkt mij dat ze beter eerst de bestaande weg eens kunnen opknappen. Want ook dat is inmiddels een vertrouwde ervaring bij het rijden in Ghana: constant afremmen en slalommen om de grote gaten en richels in de weg, loslopende schapen en geiten, afgeladen ‘rikaja’s’ en tricycle’s. Het rijden vraagt constante oplettendheid.
We hebben verder een voorspoedige reis door een prachtig landschap. We rijden langere stukken zonder dat we dorpjes passeren en dan zie je pas hoe mooi het land is. Waar mensen zijn is rommel te zien en oogt het rommelig. Wat verder daar vandaan is de weidsheid en schoonheid van de savanne indrukwekkend.
Aangekomen in Naliregu is duidelijk dat Jefferson hier hier bekend is. Regelmatig claxoneert hij, dit keer dan niet om een inhaalactie aan te kondigen of een paar geiten te manen aan de kant te gaan, maar als groet, soms gepaard gaand met voor ons onverstaanbare woorden. We stoppen even bij zijn moeder die een van de vele shops blijkt te runnen die in de buurt van het ziekenhuis zijn gesitueerd. Dan gaan we door naar de school via een aantal ‘straatjes’ waarbij zo’n grote 4×4 die hoog op z’n wielen staat geen overbodige luxe is.
Aangekomen bij de school worden we ontvangen door de head-teacher, haar team met docenten, een soort ouderenraad en een aantal ouders. Ze zItten onder zo’n typische grote boom waar het met het windje dat er staat, prima toeven is. Ze zijn allemaal prachtig aangekleed en we worden hartelijk ontvangen. In twee groepen gaan we met hen in gesprek.
Destijds was het doel van het project om het bestaande schoolgebouw uit te breiden. In het oude gebouw zaten soms 3 groepen die tegelijk les hadden in 1 lokaal. De uitbreiding met een nieuw gebouw heeft geleid een veel betere kwaliteit onderwijs en gaf ruimte om veel meer kinderen op school te ontvangen. Ouders hielden hun kinderen soms thuis omdat het veel te druk was. Tijdens het project werd er goed samengewerkt met de lokale bevolking. Dit heeft er toe geleid dat de lokale bevolking veel meer met elkaar is gaan samenwerken, ook na afloop van het project. De betrokkenheid van ouders op de school is enorm verbeterd.
Een van de ouders woont vlakbij de school en weet zich de 3 weken van het project nog goed te herinneren en is er zeer positief over. Er was een positieve sfeer en veel contact tussen bewoners en de deelnemers aan het project. We kunnen concluderen dat dit project op meerdere vlakken een positieve verandering heeft gebracht in deze gemeenschap. Een mooie opmerking van een van de mensen uit het bestuur was dat als wij helemaal uit Nederland komen om het onderwijs te helpen verbeteren onderwijs wel heel belangrijk moet zijn en zij zich daarom toen ook zo hebben ingezet. Inmiddels zou de school weer wel uitgebreid moeten worden.
Na de gesprekken doen we nog een rondje door de school en hebben contact met de kinderen die ons wel interessant vinden. ‘Tik em aan ouwe!’ is een zinnetje dat hier nog bekend lijkt te zijn. Het is te zien dat het ‘nieuwe’ gebouw intensief wordt gebruikt. Onderhoud lijkt niet echt plaats te vinden.
We krijgen als gift twee parelhoenders mee, in een klein doosje met wat lucht gaatjes. Dat wordt weer smullen!
Na vele high fives en bye bye’s, kopen we in het stadje nog een paar flesjes heerlijk koele cola bij Jefferson’s tante rijden we de route weer terug.
De parelhoenders worden na terugkomst al snel door Baku, de chauffeur van de vrachtwagen van AG-care, een kopje kleiner gemaakt en geslacht. Ik kan het plukken van een parelhoender van mijn bucketlist afstrepen. Benieuwd hoe ze smaken!