Hakuna Matata

Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis. Vandaag liep niet alles volgens plan.

Zaterdag was het zover. Umaru (van CTF) had een mooi uitstapje voor ons bedacht, waar nog geen World Servants groep ooit was geweest. Omdat hij er voor het laatst was geweest in het droge seizoen, heeft hij woensdag een proefrit gedaan om te kijken of de weg begaanbaar was en om afspraken te maken bij het Wildlife Park. Het oorspronkelijke plan was om daar een nachtje te blijven omdat het best een flinke rit was, maar de accommodatie was niet geschikt (we hebben de accommodaties gezien en zijn het roerend met Umaru eens 😁). In het Wildlife Park had Umaru boten voor ons geregeld zodat we vanaf de boot dieren konden spotten. Nijlpaarden en apen zouden we zeker zien, met extreme mazzel ook olifanten.

Met deze informatie konden we niet wachten om die ochtend extra vroeg op te staan. We moesten even wachten op het ontbijt, waarschijnlijk waren de broodjes en eitjes nog niet klaar, want ze waren nog super warm toen we ze op ons bord kregen.

Na een lekker ontbijt en daarna even afwassen, konden we in de landcruisers stappen. De rit kon alleen met landcruisers worden gedaan, niet met een bus. De landcruisers waren gloednieuw en erg comfortabel, vooral de middenbank. De loveseat voorin was best knus (vonden Thobias en Suzanna niet zo erg). De dwarsbankjes achterin waren iets minder comfortabel, maar daar kon je erg goed naar buiten kijken. We hadden genoeg te zien, we zijn aangekomen in het donker en hebben buiten Makomp tot nu toe alleen snelweg en de koplampen van tegenliggers gezien. Zelfs het stuk snelweg van de eerste uren was dus een hele belevenis. De landcruisers met ingehuurde chauffeurs gingen niet zo snel als Chaku in de pick-up truck, Chaku is de chauffeur van CTF en rijdt behoorlijk door. De reis duurde daardoor iets langer dan verwacht, maar na een aantal uur kwamen we bij een brug, waar we lopend overheen gingen en de auto’s kwamen erachter aan. Als je naar de foto’s kijkt, begrijp je wel waarom 🤪. De auto’s kwamen er ook zonder problemen over en we konden onze reis voortzetten. Na de brug was het asfalt op, maar de weg was nog breed en goed begaanbaar, we konden nog een aardig tempo houden, al hadden we af en toe een kuil of bult te pakken, waardoor we behoorlijk stuiterden. Deze weg eindigde bij een rivier, in de droge periode kun je hier met de auto doorheen rijden, nu niet, we moesten over met een trekpont. We hebben nog steeds niet gezien waar de aandrijving zit, maar het begin en eind gaat in ieder geval met de hand. Er kon maar één auto per keer over, dus hebben we de wachttijd gelijk gebruikt om te lunchen. Met gezoete kaneel pannenkoeken 😍🤤. Na de pont werd de weg steeds uitdagender, maar we hadden goede chauffeurs die steeds de optimale lijn zochten om te rijden. Officieel was het niet off-road maar zo voelde het steeds meer. De pick-up had een beetje moeite, maar de landcruisers trokken zich overal doorheen, alleen veel langzamer dan gepland. Het laatste stukje was voor de pick-up niet haalbaar, dus is er één landcruiser heen en weer gereden, waardoor we om half vier bij het Wildlife Park aankwamen. Wij stonden klaar om in de bootjes te stappen, maar die bootjes waren er niet. De wegen waren niet helemaal begaanbaar voor een rolstoel, maar we zouden in ieder geval met zijn allen naar het strandje gaan waar de boten hadden moeten vertrekken en daar kregen we een hike van maximaal een uur. We moesten immers weer op tijd in de auto zitten omdat we niet in het donker op de weg off-road wilden rijden. We hebben dit project Esther nog niet gestresst gezien, maar toen twee rangers haar als een malle door kuilen en over hobbels gingen duwen en alle weerstand probeerden te overbruggen door nog harder te duwen, was ze toch wat gestresst. Gelukkig bleek de rolstoel sterker dan verwacht en leerden de rangers al snel om niet de rechtste weg, maar de vlakste te pakken en luisterden ze steeds beter naar Esther. De rolstoel is nu wel een beetje vies, maar nog helemaal intact.

Al voordat we bij het strandje aankwamen, hoorden en zagen we de eerste apen, de black and white colobus. Bij het strandje startte de hike. De gidsen waren het niet helemaal eens met de route die gevolgd zou worden, maar uiteindelijk kozen ze voor een route door behoorlijk dicht struikgewas, waar de apen boven onze hoofden liepen en ze naar elkaar aan het roepen waren. Buiten het geluid dat we zelf maakten, waren er geen menselijke geluiden te horen. Onze “hike” was nog geen halve kilometer en duurde twintig minuten. Buiten de apen hebben we geen andere dieren gezien, maar toch was het een belevenis om zo door de jungle te struinen. We stapten terug in de landcruisers en reden weer terug naar de pick-up. Onderweg naar Makomp hebben we nog lekker frietjes met kip gegeten in een hotel in Makeni. Het laatste stukje hadden we moeite om onze ogen open te houden.

Was dit een dag zoals we hadden gepland? Nee, maar we hebben genoten van de reis.