Indrukwekkende bezoeken bij Compassion

We zijn langs geweest bij twee compassion projecten. Dit was heel indrukwekkend en hier hebben we gezien wat de projecten inhouden en wat compassion voor de kinderen daar kan betekenen. Daarna hebben we onze sponsorkinderen ontmoet bij de watervallen.

Compassion bezoeken

Woensdagochtend was direct een goede kans om in ons ritme van vroeg opstaan te komen. ‘s Ochtends om 6 uur eruit om op tijd te kunnen vertrekken voor ons bezoek aan de Compassion projecten.

Deze keer geroosterde witte boterhammen en jam. Keurig op tijd (7:15) zaten we in de bus die ons in twee groepen af zou zetten op verschillende locaties van compassion.

De eerste kinderen en hun moeders mogen al meerijden in de bus. Zij wonen niet in de buurt van de locaties waar wij verwacht worden. Zij hadden overnacht in de buurt van Kintampo.

Na een ritje van ongeveer een half uur komt de eerste groep aan bij de locatie van Compassion. Bij aankomst wordt de groep door een aantal jongens in soldaatoutfit onder tromgeroffel naar binnen begeleid. In strakke pas gaan de jongens ons voor tot we aankomen bij het gebouw waar de welkomstceremonie zal plaatsvinden

Bij de ingang mogen we kijken naar drie meiden uit het compassion project die een traditionele dans opvoeren, kete. Eenmaal binnen mogen wij onder het podium plaatsnemen en nadat alle belangrijke aanwezigen, zoals de directeuren, leraren en bovenal de pastors hun applaus gekregen is het tijd voor een praise moment.

Onder begeleiding van slaginstrumenten mogen we ons voor het eerst, maar zeker niet voor het laatst, tonen op de dansvloer. De soepelheid van de heupen en gewrichten, en het gevoel voor ritme laten af en toe nog wat te wensen over. Maar het is een genot om zo samen met de kinderen te dansen op onder andere ‘if you’re happy and you know it clap your hands’.

Ook wij mogen ons even voorstellen aan de kinderen. We zeggen onze naam door een microfoon, die het ongeveer de helft van de tijd doet, en de kinderen herhalen het in koor. Minder handig was dat Nathan en Nathan naast elkaar zaten. Toen de tweede van de Nathan zich voorstelde zei hij:’my name is also Nathan’. De kinderen herhaalden prachtig in koor:’also Nathan’.

Het welkom, en de behandeling die wij gedurende de dag krijgen geeft soms een dubbel gevoel. We zien de enorme dankbaarheid die er is voor het werk van Compassion en de sponsors die dit mogelijk te maken.

We krijgen een presentatie over het compassion project waar we leren over de programma’s die de kinderen volgen. Zo worden bijvoorbeeld kwetsbare moeders tijdens de zwangerschap en in het eerste jaar na de bevalling begeleid, het survivor programma. Ze krijgen onderwijs en middelen voor hygiëne en er wordt medische hulp geboden.

Ook leren we dat de soldatenpakjes van de jongens aan het begin afkomstig zijn van de beroependag die recent georganiseerd was. De kinderen in het compassion project mochten opgeven welk beroep ze later willen uitoefenen, en kregen hiervoor een passende outfit. Zo stonden er groepen dokters en verpleegkundigen, rechters en advocaten en een groepje pastors.

Na de presentatie mogen we door naar een van de onderdelen van de projecten. Dit is het ontwikkelen van vaardigheden van de jongeren voor later. Ze krijgen lessen in fashion design. We krijgen mooie armbanden, tassen en oorbellen die door de jongeren uit het compassion project gemaakt zijn. Een prachtig aandenken aan deze dag.

In dezelfde ruimte zijn de moeders en baby’s van het survivor programma. De baby’s en moeders hebben daar een veilige ruimte waar speelgoed en andere voorzieningen zijn waar ze gebruik van kunnen maken.

Hierna is het tijd voor wat kokosnootsap en banaan voor de ene groep, en watermeloen en mango voor de andere. Met wat goede vitamines in de buik is het tijd om een deel van de kinderen die financieel ondersteund worden te ontmoeten. In groepjes van ongeveer vijf ontmoeten we de kinderen en waar mogelijk worden we bij hen thuis uitgenodigd.

Soms is het in het begin nog een beetje ongemakkelijk, en blijkt dat de taalbarrière ondanks hele goede vertalers voor een nog wat stroever gesprek zorgt. Bij anderen blijkt dat de ouders of een ander familielid, en soms het kind zelf heel goed Engels kan.

Bij sommige huisbezoeken leren we gelijk veel over de gebruiken en tradities. De gasten moeten eerst plaatsnemen voordat ze een gesprek mogen beginnen. Vervolgens krijgen ze water aangeboden, en daarna vraagt het hoofd van het huis aan de gast wat de intenties zijn van het bezoek. Nadat hier op geantwoord is, en dit antwoord goedgekeurd wordt, mag het gesprek beginnen.

We mogen veel vragen stellen over de levens van de kinderen en hun familie. Andersom krijgen zij ook alle ruimte om dingen aan ons te vragen. Het is fijn om zo in gesprek te zijn met het kind en de familie, om zo veel te leren.

Ook mogen we soms binnenkijken in de huizen waar de kinderen en hun familie wonen. Hier wordt echt zichtbaar hoe anders het bestaan is en de voorzieningen anders zijn dan bij ons.

Toch zien we ook veel hoop bij de kinderen en de ouders, en de eerder genoemde dankbaarheid voor het project. Het liefst zouden we direct spullen willen aanschaffen voor deze mensen om hen te helpen. Maar misschien is dat wel onze materialistische blik die even boven komt drijven. Dat geluk niet in bezit zit, dat zouden we moeten weten, en toch wringt het.

Een van de leiders uit onze groep was een tas vergeten in het hotel. Samen met één van de Compassion coördinatoren, genaamd David, werd de tas alsnog opgehaald bij het hotel. Met een zwarte jeep al rijdend door de drukke straatjes van Kintampo kwam het levensverhaal van David ter sprake. Hij vertelde dat hij zelf als kind ooit jaren geleden onderdeel was van het Compassion project en dat dit echt zijn hele leven compleet heeft veranderd. Hij heeft door het Compassion project ontdekt hoe waardevol hij is en dat God hem uniek heeft geschapen. Hij is gaan ontdekken wat zijn talenten en waarden zijn in het leven. Zo wil hij zich nu inzetten voor kinderen die nu nog in extreme armoede leven. De armoede en de hopeloosheid die hij zelf kent… Maar waar zijn sponsor uit Amerika een einde aan heeft gemaakt door hem te ondersteunen. Naast dat David zich inzet voor het werk bij Compassion heeft hij daarnaast ook nog een bijen waarvan hij de honing verkoopt. Uit heel het gesprek bleek dat David Jezus zo dankbaar is voor de hoop die hem door Compassion heen is gebracht. Door zijn werk bij Compassion wil David met alles wat in hem is ook hoop brengen aan de kinderen die nog verstrikt zitten in de armoede.

Het zijn dus niet de spullen die wij zouden kopen die deze kinderen een kans zouden geven. Het is een basis leggen door vaardigheden en verantwoordelijkheden aan te leren onder professionele begeleiding wat deze kinderen een kans geeft. En dat mogen wij doen in Jezus’ naam, omdat het hart van God uitgaat naar hen die in deze wereld niet gezien worden, en geen liefde krijgen.

‘s Middags is het tijd om samen met alle kinderen die financieel ondersteund wat leden van hun familie te lunchen bij de watervallen van Kintampo. We krijgen geroosterde rijst met (voor ons) een pittig sausje en kip of vis. Voor sommige van de kinderen hun lievelingseten. Hierna krijgen we lekker de tijd om te voetballen en spelletjes te doen met de kinderen. Taalbarrières die eerder nog voor wat ongemak zorgden worden op deze manier irrelevant. We lopen met z’n allen naar de watervallen, waar we kunnen genieten van de natuur en een aantal mooie foto’s kunnen maken.

Hierna is het tijd om voor nu weer afscheid te nemen van de kinderen en hun familie. We mogen cadeautjes geven aan de kinderen. Ballen, kleurpotloden, speelgoed, tassen, knuffeltjes en nog veel meer. We nemen afscheid met een lach en misschien een traan. Ontmoetingen om nooit te vergeten, onbetaalbaar.

Afsluitend nog 1 ding: tijdens de presentatie die wij kregen over het project werd verteld dat van alle deelnemers die mee mogen doen aan het programma nog ongeveer 20% geen sponsor heeft. Hoe mooi zou het zijn als wij dit percentage wat lager zouden maken?