Strijders

De laatste week is in volle gang. Vermoeidheid en pijntjes spelen op maar met veel plezier en inzet strijden we door.

Strijdend ten onder

Met veel vertrouwen en een leeuwenhart gingen wij als de Dutch Lions de wedstrijd tegen Rwanda tegemoet. De warming up was goed doordacht. Eerst een halfuurtje lopen naar het voetbalveld en daarna de peptalk van bondscoaches de Boer en Jongstra. Ze hamerden op speldicipline, box to box inzet en tomeloze passie. Dit was niet tegen dovemans- en vrouwenoren. We gingen er voor.

Aanvankelijk elf tegen elf maar het leek wel of de Lions overal waren en het leek wel of er na de rust wel vijftien of zestien spelers waren. (was ook zo) Helaas bleek Rwanda toch te sterk, al was het kantje boord. Jasper en Nathan(2x) scoorden maar het waren er twee te weing zodat we met 5-3 verloren. Maar niet getreurd, we wandelden vrolijk terug want er stond vast wel weer een heerlijke maaltijd te wachten. En in de avond mochten we fijn ontspannen met een douche, een spelletje, wat schrijven of lekker vroeg naar bed.

Strijder

De updates zijn over het algemeen vrolijk en licht van toon, maar daaronder gaan ook persoonlijke verhalen en ervaringen schuil die we met elkaar delen. Veel van ons vinden de openheid om persoonlijke struggles te delen. De tranen die vloeien, maken ons stil en verbinden ons met elkaar.

Een bijzonder moeilijke situatie die we meemaken is dat we op dinsdagmorgen afscheid hebben genomen van Henrianne. Op de heenreis was zij al ziek geworden in het vliegtuig en later leidde dit tot een ziekenhuisopname. Hidde die net als Hanneke verpleegkundige is, was in die dagen bij haar. Er werd niets bijzonders gevonden en ze mocht het ziekenhuis na vijf dagen verlaten. Wij zouden verder voor haar zorgen, hadden daar vertrouwen in en hoopten dat zij zou gaan herstellen en aansterken. Verdrietig genoeg gebeurde dit maar heel langzaam. Henrianne wilde het liefst blijven en heeft er voor gestreden om op te knappen en we hebben haar hierin gesteund met alle middelen die wij hadden. Maar we zagen ook aankomen dat we een ander besluit moesten gaan nemen. We hebben met pijn in ons hart besloten dat zij beter naar huis gebracht kon worden. Voor verdere medische zorg en in haar vertrouwde omgeving met haar ouders en zus. Op dinsdagmorgen vroeg hebben we onder tranen afscheid van haar genomen. Inmiddels is zij ook weer terug in Nederland. Hidde begeleidde haar en keert dan weer terug naar Rwanda. Aan het einde van de woensdag zal hij weer bij ons zijn.

We strijden door

De tegenslagen maken ons niet moedeloos. Met veerkracht en energie pakken we door met de bouw en het kinderprogramma.

Bij de bouw is het hoogste punt bereikt en binnen een paar dagen gaat het dak er op. Intussen doen we voegwerk, verplaatsen we stenen zodat het hoge metselwerk (dat wij niet doen) door kan gaan en zit het er in dat we aan het stucen kunnen beginnen.

Een ander klusje was dat we aarde in de lokalen konden brengen om de vloer te egaliseren. Als extra aandachtspunt werd gevraagd om eventuele grasprieten te verwijderen zodat er later geen gras door het beton zou breken. Niels, Chris, Raphael, Kato en Willianne deden goed hun best maar ontdekten ook al snel dat ze voor de gek werden gehouden.

Het kinderprogramma geeft veel plezier. Voor onszelf en voor de kinderen. Vijftig tot zestig kinderen sluiten dagelijks aan en dat geeft een mooi gekrioel bij het vertellen, spellen en knutselen. We zijn al een aantal dagen onderweg en de liedjes zijn al goed bekend, zeker met de dansjes er bij. Dit gaat nog beter met muziek er bij. Dan is het helemaal feest.

Naast deze basisactiviteiten was er op maandagmorgen tijd voor Farming. Een tiental groepsgenoten zou op het land gaan werken en op een boerderij gaan kijken. We hebben met de hand een stukje land omgeploegd en werden ons er zeer van bewust dat dit echt zwaar werk is. Op de boerderij werd ons verteld over de koeien die er waren. Vooral Anna Westert stelde veel vragen omdat zij zelf op een melkveehouderij woont. Nadat we ook het varken van de boerderij hadden gezien, wandelden we terug door het prachtige land met fantastische vergezichten.

Op dinsdagmorgen hebben we wederom met een groep bakstenen gemaakt. (gemaakt van modder en gras) Met de handen in de klei hebben we niet alleen de stenen gemaakt maar ook elkaar voorzien van een reinigend kleilaagje. Gertjan ging zowaar wat op Tim Hofman lijken die op maandagavond bij ons was.

Op dinsdagmiddag werd de eerste voetbalclinic gegeven. De bedoeling is dat een sportactiviteit wordt benut om voorlichting te geven over een beaald onderwerp. Wij doen dan de sport en de lokale partner de voorlichting. Het werd vooral een sportmiddag waar Kato, Niels, Aimee, Mirte en Chris veel plezier aan beleefden.

In de avond was er tijd voor ontspanning. Sommigen gingen bijtijds naar bed. Anderen gaven in een treintje elkaar een massage. De rug– en schouderspieren waren na twee weken werken en slapen op een dun matrasje (met kuil) wel toe aan een ontknoping.  De resultaten waren wisselend,vertelde Isa me op woensdagmorgen bij het ontbijt.

Candlelight

Al jaren wordt op de projecten waar ik bij betrokken ben, een Candlelightavond gehouden. Het is een gedichtenavond in navolging van Jan van Veen. Hij was er ook jaren bij maar na zijn overlijden heb ik telkens weer een andere bekende Nederlander weten te strikken. Dit jaar was het dus Tim Hofman. Ik noemde zijn naam al even. Hij kwam bij ons voor de Candlelight avond (maandagavond) en zou zijn bezoek meteen combineren met een interview voor een nieuw programma.

Het werd een gedenkwaardige en hilarische avond. Niels bekende zijn gevoelens voor Kato en zij beantwoorde deze met veel liefde.

Yoram bracht een ode aan zijn wandelslippers. Er was een bekentenis over het gemis van de telefoon en ook ons eendje werd bezongen. Anna V. voelde overal zand en verwoordde dit prachtig. Ilse werd verlegen onder de warme gevoelens van een stille aanbidder. En zo was er nog veel meer, ook mooie gedichten over verwondering en dankbaarheid.

Tim sloot de avond af met een prachtig verhaaltje voor het slapen gaan dat Rinske had geschreven, over het Rode Huisje. Een verhaal met een fijne diepere betekenis.

Het was een avond die zorgde voor een gulle lach en dat is een fijne ervaring die ons goed helpt om door te gaan.

Cultuur . . . alles is cultuur

We hebben al mooie uitwisselingen gehad met de lokale bevolking.

De taalkennis groeit en er wordt flink gelachen om en met die malle Nederlanders. In de keuken steken we ook onze handen uit de mouwen en verschillende deelnemers veranderen in Afrikaanse chefs.

Als het op cultuur aankomt, hebben we nog mooie dagen voor de boeg. Verschillende uitstapjes staan nog gepland. Vandaag (woensdag) gaat een groepje voor Storytelling op pad. Een project uit 2024 wordt bezocht om te ontdekken welke impact een WS-project heeft.

In de middag gaan verschillende mensen naar Rwamagana voor een bezoek aan een kapper, het politiebureau en om te leren over social work.

Op donderdag zal een kliniek worden bezocht, is de tweede voetbalclinic en gaan sommigen van ons in gesprek met mensen van een Zelfhulpgroep. In de avond is er weer tijd voor een spel dat vast weer veel plezier zal geven.

Dan is het al weer vrijdag: onze laatste bouwochtend. In de middag is het dan tijd om de bouw op te leveren. Ook vieren we het slotfeest met de kinderen.

Nu ik alles zo op een rijtje zet gaat het allemaal best snel. Voor een aantal van ons is dat ook fijn want er wordt met groeiend verlangen naar thuis uitgekeken.

Maar  . . . op zaterdag gaan we op safari. Daar kijkt iedereen naar uit. We moeten dan wel om 4 uur in de nacht op weg want rond zessen in de ochtend zijn de meeste dieren te spotten. Nou, dat hebben we er best voor over. Uitslapen kan thuis wel weer.

Zo. Dit is het weer voor nu. We houden jullie op de hoogte.

Lieve groet van ons allemaal. Gertjan