Veelzijdige rustdag

Een zondag zoals een zondag moet zijn, maar toch compleet anders…

Deze rustdag begon allerminst als een rustdag voor Esther, die bij het openen van haar ogen een vleermuis IN haar klamboe ontdekte. Gelukkig hielp familie Mulder (na uitgebreide fotoshoot door Aline) met eeuwige liefde voor flora en fauna deze fladderende vriend terug naar de vrijheid. Of het voor Esther echt als rustig liggen voelde weet ik niet, maar na dit avontuur keerde de rust in de vrouwenzaal nog even terug, tot de wekdienst de rustdag officieel kwam wijden.

We starten met ontbijt en aansluitend een laatste repetitie van onze bijdrage aan de kerkdienst. We verwachten uitgenodigd te worden om als groep te zingen in de kerk en dat willen we natuurlijk goed doen…

De kerkdienst is in Kawonsor, een kilometer verderop dus (we slapen net buiten Kawonsor). Omdat het kerkgebouw van Kawonsor kortgeleden is ingestort door een windvlaag (dat zegt ook iets over de kwaliteit van de lemen muren), vieren we de dienst op ‘onze’ bouwplaats, onder het zeil waar we normaal gesproken lunchen.

Het blijkt een kleine gemeente. Met onze groep is de opkomst meer dan verdubbeld. We zingen een aantal lokale liederen (niet zo swingend als we gehoopt/verwacht hadden) en dan worden wij gevraagd. De aanwezigen lijken echte fans… Na de aansprekende piek over Abraham zit de dienst er na ongeveer drie kwartier alweer op.

Het corveeteam doet snel de afwas die van het ontbijt nog was blijven staan. De keukenploeg vertelde het jammer te vinden dat ze de kerk hadden moeten missen. Daarop heeft Aline voorgesteld samen te bidden. Wat een prachtige invulling van het gemis van de kerkdienst!

Dan komt er onverwacht bezoek langs. We herkennen de auto niet en als de mensen uitstappen hebben we ook geen idee. Het lijken rijke mensen. Ze vertellen dat ze oorspronkelijk uit Kawonsor komen en nu voor familieberaad terug zijn. Ze hadden gehoord van onze aanwezigheid. Uit de auto komen allemaal geschenken voor ons. Heel veel flessen bronwater en ongeveer vijftig Bijbels van het Sierra Leoonse leger, waar een van de bezoekers een hoge functie heeft.

We nodigen onze gasten uit mee te lunchen en leren veel van ze. Dan vragen ze of er mensen zijn die met hem mee willen naar hun familieberaad. Natuurlijk! Een m/v of zes springt bij ze in/op de auto. Een intrigerend bezoek volgt: een heel andere manier van bespreken, luisteren en spreken zijn veel meer afgebakend en daardoor lijkt iedereen meer gehoord te worden. Toch ging het er ook stevig aan toe, toen het belang van maatschappelijke tradities besproken werd. Opvallend was ook het interreligieuze respect. Mensen komen duidelijk uit voor hun christen- of moslim-zijn, maar lijken meer ruimte dan wij te geven aan de ander om het geloof te belijden. Wat dan wel weer duidelijk werd afgekeurd door de christelijke hoofdmeester is de polygamie onder de moslims. Alles bij elkaar een onverwachte invulling van de zondagmiddag voor een aantal van ons.

Anderen gingen lekker voetballen of spelen met de kinderen, met een gitaar onder de boom zitten, spelletjes doen of dagboek schrijven. “Op de bitterballen na zoals een zondagmiddag hoort te zijn.”

Tegen het eind van de middag gaan twee groepjes op pad voor een hike door de natuur in de omgeving. Je raakt niet uitgekeken…

Groep 1 is bij de tweehonderd jaar oude woudreus aan de andere kant van Kawonsor gaan kijken. Wat een machtig ding! De man die mee was op de wandeling vertelde over de geschiedenis van de boom die door een van zijn voorouders geplant is. Er vinden nog steeds allerlei rituelen tussen de metershoge wortelaanzetten plaats. Minstens zo fascinerend was het jongetje dat liet zien hoe hij in luttele seconden naar de top van een enorm hoge kokospalm kon klimmen.

Groep 2 kwam ergens anders in het bos uit, waar hun gids ze opmerkzaam maakte op het getik van verderop. Zulk getik is een waarschuwing: er is een begrafenis gaande, je komst is niet gewenst. Een andere interessante ontdekking was de nagellakplant, die gebruikt wordt voor wat de naam doet vermoeden.

Bij het diner delen we al onze ervaringen met elkaar en dan maken we ons klaar voor onze kampvuurpraise. Samen bezingen we onder een indrukwekkende sterrenhemel Gods grootheid. Aan het eind van de avond bedanken we Arnaud voor zijn inbreng de afgelopen week. Als nieuwe medewerker van World Servants was hij een week mee om te ervaren hoe een project is. We vinden het jammer dat hij morgen weer moet vertrekken en wensen hem Gods zegen toe met het lied The Blessing.