Wat een weekend!

Afgelopen weekend zijn we ondergedompeld in de cultuur en natuur van Sierra Leone. Naomi en Janet delen graag onze belevenissen met jullie.

Hallo lieve allemaal,

We zijn inmiddels alweer 2 dagen verder en hebben veel beleefd, het weekend was aardig vol gepland.

Zaterdagochtend mochten we een uurtje later wakker worden, al vonden de meesten half 8 absoluut geen uitslapen. We hebben vannacht mee kunnen genieten van het gezang uit de moskee. Dit deed Wilfred ’s ochtends nog eens na om ons te wekken, maar dat werd hem niet in dank afgenomen. Het GMG-gesprek ging over bidden, hoe toepasselijk?!

Bij het ontbijt werden we verwend met een omeletje bij onze gebruikelijke vezelloze witte broodjes. Daarna hebben Tjitske en Kelly jullie lieve berichtjes voorgelezen. Er zijn heel veel tranen gerold en knuffels uitgedeeld. Maar: KEEP THEM COMING! (Ook lieftallige vriendjes mogen hun eerste berichtje achterlaten hoor :)) Na dit emotionele moment kregen we de rest van de ochtend tijd om even bij te komen.

Bij de koffie kregen we weer oliebollenkoekjes. ’s Middags was het tijd voor wat interactie met de lokale bevolking. We begonnen met een spel: ‘The Sierra Leone Experience’. We gingen met ons GMG groepje op pad om 14 opdrachten te voltooien. Zo hebben we allemaal de oudste vrouw van het dorp gesproken. Althans, dat probeerden we, maar er kwam niet veel geluid meer uit haar. Bij het ene GMG bleek ze 90 jaar oud te zijn, en bij het andere weer 105. We zullen er nooit achter komen. Ook moesten we een groepsfoto maken met zoveel mogelijk inwoners van Robaka. Daarnaast moesten we tot 10 leren tellen in de lokale taal, wat Ester tot op de dag van vandaag nog steeds uit haar hoofd kan. Deze bloedstollende race had helaas geen uitslag, maar Peters GMG was ervan overtuigd dat zij gewonnen hadden.

Hierna mochten we op huisbezoek om pannenkoeken te bakken. Dit deden we wederom per GMG groepje. We namen vier pakken pannenkoekmix, een pan, een spatel, en wat typisch Nederlandse cadeautjes mee, wat we daar na afloop allemaal achterlieten. De mensen waren super gastvrij en de veranda’s werden steeds voller. De kinderen waren bereid om hun leven te geven voor een stukje pannenkoek, onze Nederlandse lekkerei viel dus goed in de smaak. Er werden ook verhitte discussies gevoerd tussen de Nederlanders over de dikte van de pannenkoeken. Naomi en Sarah zijn er nog steeds niet over uit. Zijn jullie team dunne of dikke pannenkoeken?

We hadden allemaal een tolk mee, net als bij het spel. Hierdoor konden we vragen stellen aan de locals over hun dagelijks leven. We zijn erachter gekomen dat ze maar 1 maaltijd per dag eten, dat vrouwen 10-12 kinderen op de wereld zetten die ouder worden dan 10 en dat ze met meerdere families/generaties in 1 huis slapen. De oudste zoon krijgt vaak als enige een eigen slaapkamer, en broertjes en zussen slapen soms wel met z’n zessen op een kamer, zonder stapelbed uiteraard.

De pannenkoeken gingen natuurlijk allemaal naar de locals. Zelf hebben we cassave met, je raadt het niet, kip gegeten. Dit viel bij de één meer in de smaak dan bij de ander, maar met flink wat saus vonden de meesten het goed te doen. Na het eten werd Stefan gekroond met zowel de gouden bouwhelm áls de blunder broche. Hij heeft twee mooie updates geschreven, dat verdiende natuurlijk wel wat eer. En het stoten van je hoofd aan een houten waslijn kunnen we een echte blunder noemen. Deze keer hadden we geen avondprogramma, omdat we vrij laat aten, doken de meesten na het eten meteen hun bedje in. Op naar de volgende dag.

Dag 7 op reis. Eindelijk een rustdag… Dachten we. Maar onze cultuurleider Wilfred dacht daar anders over. Om alvast in het “bouwritme” te komen, ging de wekker weer om half 7. Om 7 uur begonnen we met het GMG, wat deze keer ging over Gods genade en moeilijke keuzes maken. We kregen het verhaal te horen over een man die een brug beheerde.

Zijn zoon kwam in het mechanisme terecht op het moment dat er een volle trein aan kwam rijden. De man moest kiezen tussen zijn zoon en de 400 passagiers. Hij koos voor de trein. Deze vergelijking met het evangelie hebben we uitgebreid besproken.

Bij het ontbijt stonden er witte broodjes en maispap op het menu. Hierna moesten we ons snel klaarmaken voor de kerkdienst in het hiernaast gelegen dorp. We zagen er allemaal tiptop uit, voor zover dat hier kan, en daarom hebben we even een groepsfoto gemaakt. De kerk lag ongeveer een kilometer hier vandaan. Tijdens deze ochtendwandeling oefenden we nog even de twee liedjes die we gingen zingen in de kerk. Petrus ging voor in de preek. Hij sprak over Jozua en zijn zware taak. De kerk heeft zelf geen voorganger, dus mocht Petrus echt dominee spelen vandaag. Al zijn woorden werden enthousiast vertaald vanuit het Engels door onze fantastische tolk Ernest. Ernest is bijna overal waar wij ook zijn, hij helpt op de bouw, vertaalt het kinderwerk en gaat mee met de cultuur uitjes. Petrus gaf de suggestie dat de bewoners zeven dagen lang om hun palmbomen zouden lopen zodat de kokosnoten er op de laatste dag uit vallen. Zouden we volgende week een grote voorraad kokosnoten hebben?

Na de kerk dienst kregen we allemaal een hand en een fijne en gezegende zondag toegewenst. De eerdere samenwerking van Naomi tijdens het ijzervlechten met een Afrikaanse jongen heeft zijn vruchten afgeworpen, want ze werd uit de kerk verrast met de vraag ” where is my big friend Naomi?”. Dit deed haar veel goed.

Er reed een jeep van de kerk naar onze verblijfplaats om de gitaren terug te brengen, maar een paar mensen wisten mee te liften door in de laadbak te springen. Wederom een echte Sierra Leone experience. De dienst duurde verrassend kort, waardoor we ’s ochtends nog wat vrije tijd hadden. Die tijd konden we doorbrengen onder het genot van wat kroepoek en popcorn.

Na al dat relaxen was het tijd voor de lunch van de welbekende witte broodjes en een paar stukjes komkommer. We maakten ons klaar voor een lange wandeling door de “bushbush”. We zouden om 2 uur vertrekken, maar het is Afrika, dus natuurlijk liep dat anders. Er kwam namelijk eerst een kleermaker langs. We mochten allemaal kiezen wat voor kledingstuk we wilden en werden daarna zorgvuldig opgemeten. Dat was ook het enige wat zorgvuldig ging, want de administratie van de maten ging door elkaar. Gelukkig zag Tjitske dit optijd en kon ze hem corrigeren, wat de man een beetje piekeerde. Hij nam behalve een meetlint en een opschrijfboekje ook een enorme regenbui mee. Vandaag, wanneer we dit schrijven, hebben we de stof uitgekozen. De kleermaker zelf is een oude man die al zijn werk zittend doet, zelfs het opmeten zo veel mogelijk.

Na 1,5 uur meten en veel wachten waren we klaar om te gaan wandelen. De regen was gelukkig ook gestopt, een kleine knipoog van Boven? We liepen een klein stukje door het dorp en daarna de jungle in. Wie denkt dat Sierra Leone geen mooie natuur heeft, zit er flink naast. Van rijstvelden tot een stier midden in de Afrikaanse bossen die de weg versperde, het was prachtig.

Langs de weg kwamen we een opmerkelijk plantje tegen, tielappa. Als je ze aanraakt, gaan de blaadjes dicht. De naam betekent dan ook iets als ‘sluit je riem/omslagdoek’. In Nederland kun je ze ook vinden in de Intratuin ;). De plantjes worden hier ook gebruikt als geneesmiddel, om de navelstreng te helen.

Er werden nog Freek Vonk afleveringen opgenomen, die bij ons zelfs een assistente heeft, wat een luxe. Er werden goede gesprekken gevoerd en veel grapjes gemaakt. Dit alles wel marcherend, ook als we stil stonden, want er waren een soort grote zwarte mieren met schorpioenen bekken die hun kans schoon zagen als je even stil stond. # survivallen. Rick-Jan zijn lichaam zit nu niet alleen onder de muggenbulten, maar ook onder de mierenbeten.

Na ruim 2 uur wandelen waren we weer terug in Robaka en stond het eten al voor ons klaar. Maar voordat we konden beginnen, moesten we allemaal opzoek naar Eva, want zij zat nog op haar dooie gemakje te kijken naar het voetbal van de kinderen, zonder door te hebben dat we allemaal allang naar de eetzaal waren vertrokken. Voor deze enorme blunder kreeg ze nog geen uur later zonder enige concurrentie de blunderbroche. Dit maal aten we couscous met kip, dit viel goed in de smaak. Anna Bij had het al sinds dag 2 over dat ze zo verlangde naar een koud glas cola. Onze zeer gerespecteerde hoofdleider heeft dat ook meegekregen en heeft voor ons geregeld dat we na het eten allemaal verwend werden met een koud blikje frisdrank. Iedereen was in extase, het was alsof we de loterij wonnen. Voor deze geweldige actie en haar harde werken van zonsopkomst tot zonsondergang kreeg Tjitske ook, welverdiend, de gouden bouwhelm.

De avond sloten we af met een sing-in. Er werden buiten mooie liederen gezongen. Richting het einde sloten ook de dames van de keuken en Ernest nog even aan om samen God te aanbidden. Daarna ging iedereen slapen. Geen rustige nacht, want het donderde en bliksemde aardig hard. Met als toppunt een enorme klap, waar naar eigen zeggen Naomi dacht dat de wereld nu echt zou vergaan. Jan vertelde dat hij dacht dat zijn huis in Nederland wel onder water zou staan. Maar gelukkig zijn we de nacht allemaal veilig doorgekomen.

Nog meer dan vorige week beginnen we het allemaal erg naar ons zin te krijgen, maar we missen jullie allemaal ook ontzettend en we houden van jullie!!
Tot in de volgende update!

Liefs,
Naomi en Janet <3