Zandwegen, grindwegen, hobbelwegen, gat in de weg

We hebben onze eerste nacht in Mwishala erop zitten. Tijd voor een wat uitgebreidere update van de reisdagen.

Dinsdag

15 juli verzamelden we ’s middags met de groep in Utrecht. Hier namen we afscheid van ouders en andere uitzwaaiers, maar niet voordat de tassen nog een keer gewogen en de paspoorten gecheckt waren. Niemand had het paspoort vergeten. Gelukkig maar! We konden op pad. Al na een aantal minuten bleek dat Mirte M wel wat anders was vergeten. Er kwam namelijk een telefoon tevoorschijn. Oeps! Deze mag vanuit de tas van Roelie het Zambiaanse avontuur meebeleven.

We reden voorspoedig naar de vluchthaven van Brussel. Alleen in Nederland was er wat file, maar in België reden we vlot door. Op het vliegveld konden we onze grote tassen inleveren. De gitaren mochten voor ‘deze ene keer’ mee als handbagage. Bij de douane vonden ze die gitaren ook wel wat ingewikkeld. Dus mochten Zara en Christina in een andere rij dan de rest langs de douane. We kwamen allemaal, inclusief tas en gitaren, door de douane. Snel de flesjes bijvullen en toen was het al tijd om te boarden. Helaas geen tijd meer voor de Vlaamse frietjes.

In het vliegtuig blijken we met zijn allen bij elkaar te zitten. Als World Servants vullen we een heel blok in het vliegtuig, want we zitten samen met een groep die naar Malawi reist. Een half uurtje later dan gepland stijgen we op. De ruim 6 uur die volgen leren we elkaar wat beter kennen, kijken we films en doen we dutjes.

Woensdag

In Addis Abeba hebben we een ruime overstap. Hier ontdekken we al wat bijzondere talenten. Zo kan Krijn op de koude, harde vloer fantastisch bijslapen. En Robin K kan vaker achter elkaar opdrukken dan Robin V en Matthijs. Tja, je moet wat als je een paar uur overstaptijd hebt. Ook op de vlucht van Addis Abeba naar Lusaka zitten we als groep bij elkaar. Nog meer films en dutjes. Oh en vergeet de vliegtuig maaltijden niet die verrassend goed in de smaak vallen.

Iets na enen ’s middags landen we in Lusaka. Hier regelen we vlot onze stempels in het paspoort en dan door naar de bagageband. Al snel zien we de eerste World Servants tas langskomen, gevolgd door de bouwkist. En dan… stopt het. Een kwartier lang vragen we ons twijfelend af of de rest zoek is en wat die ene tas dan zo bijzonder maakt. Dan zien we gelukkig op een andere band aan de andere kant een hele rij tassen aankomen. Iedereen vindt zijn eigen tas terug, alles is aangekomen.

De douane heeft weinig zin in zo’n hoeveelheid tassen en dus mogen we zonder controle doorlopen. Buiten staat Michael, de projectcoördinator van MCC ons op te wachten. We worden gelijk enorm verwend. Michael heeft friet en kipburgers van de Hungry Lions (Zambiaanse MC Donalds) mee. Wat voelen we ons gelijk welkom!

We mogen met de bus (plus een kar erachter voor de bagage) naar onze eerste overnachtingsplaats in Lusaka zelf. We slapen in een hostel met prima bedden, stromend water en een toilet. Rond 6 uur krijgen we nog een maaltijd in de vorm van lopend buffet met groenten, rijst, wasima, kip, beef en wederom friet. Na het eten genieten we van een douche en duiken we snel ons bed in. Best vermoeiend zo’n reis.

Donderdag

Om 5 uur gaan de wekkers. Tijd om op te staan. Vandaag het laatste deel van de reis. De jongens zijn vlot klaar en laden alle tassen vast in. Om half 6 krijgen we een ontbijt met brood en gebakken of gekookte eieren. Kwart over 6 gaan we de bus in. We hebben een flinke reis voor de boeg, maar de stemming zit er goed in en de bus is comfortabel. Na een aantal uur komt Femke met het goede idee om wat liedjes te zingen en dus komt de gitaar tevoorschijn en wordt de stemming nog wat beter.

Nadat de keeltjes schor gezongen zijn, hebben we genoeg te zien.

Voor alle liefhebbers van trekkers, ze hebben er hier een heleboel en nog hele mooie ook. Die zijn uiteraard gefotografeerd. Sowieso was er weinig tijd om de boerderij of het polderlandschap te missen, want ook de dieren waren er volop. Koeien, varkens, kippens en geiten hebben we al gezien. De busreis duurt bijna twee uur korter dan gepland, dus tussen de middag lunchen we met uitzicht op de vrachtwagens waarop we zullen overstappen. De GMG van Rick blijkt fantastisch boterhammen te kunnen smeren die we met smaak opeten. Onze tassen gaan dan op een kleine vrachtwagen en wijzelf op een grote. Gelukkig liggen er matrassen voor ons klaar, zodat we zacht zitten. We hobbelen in ruim een uur naar Mwishala over zandweggetjes. Het uitzicht onderweg is heel mooi. We zien een groen heuvellandschap en zwaaien naar de mensen die we onderweg zien.

Het ontvangst in Mwishala is heel hartelijk. Mannen, vrouwen en kinderen staan ons dansend op te wachten. De heupjes kunnen los. Nog ietwat onwennig, maar niet minder enthousiast sluiten we aan. Uiteraard kan de Nederlandse polonaise niet ontbreken en daar gaan de Zambianen in mee. We kijken uit naar nog veel meer cultuuruitwisseling de komende dagen. Tot de volgende update.