Het is maandag als de vrouwen van Cedepca tijdens de koffiepauze langskomen in ons kamp. Al snel raak ik aan de praat met deze onwijs inspirerende vrouwen.
We sluiten de reeks dagboekverhalen tijdens ProjectVibe2020 af met een persoonlijk dagboekverhaal. Lees mee met de ontmoeting tussen Neeltje en de vrouwen van Cedepca op maandag 6 augustus 2018 in Guatemala.
De vrouwen van Cedepca kwamen bij ons op Camp Canaan in Guatemala om souvenirs aan ons te verkopen. Zij vertelden dat zij dankzij dit initiatief inkomsten konden genereren door het maken van tassen, kleding, sjalen, sieraden, portemonnees, boekenleggers en andere (geweven) handwerken. De organisatie Cedepca sponsort een cursus zodat deze vrouwen dit kunnen leren. Met de verkoop van de producten krijgen ze een kans om een eerlijk inkomen te verdienen. Ik kijk vol bewondering naar één van deze vrouwen, Sandra, die laat zien hoe ze een lange sjaal weeft. Het vraagt veel geduld en doorzettingsvermogen. Ik vraag haar hoe lang ze met één zo’n sjaal (ongeveer 1,5 meter lang) bezig is. Ze kijkt me me aan en ik besef dat ik geen Spaans en zij geen Engels spreekt. Gelukkig is er een andere vrouw die ons hoort en mijn vraag aan haar vertaalt. Sandra vertelt dat ze ongeveer acht uren bezig is; een hele werkdag. Toch is ze blij dat ze dit werk thuis kan doen. Ondertussen kan ze namelijk bij haar kinderen zijn en wanneer haar dochters oud genoeg zijn, leren zij van hun moeder de techniek om deze handwerken te maken.
Ik ben onder de indruk van de impact van Cedepca. De simpele cursus die Sandra heeft gevolgd om te leren weven, heeft haar leven veranderd. Dit werk waarin tevens haar cultuur zichtbaar wordt, biedt mogelijkheden voor een inkomen waarmee ze haar brood kan verdienen. Daarbij wordt de kunst overgedragen aan haar dochters. Uiteindelijk biedt het nieuwe perspectieven voor deze inspirerende vrouwen!
Ik vraag Sandra of ze me wil leren hoe ik moet weven. Ze laat het me zien. Lachend met handen en voeten probeert ze me in het Spaans te vertellen wat ik moet doen. Terwijl ik doorkrijg hoe het moet (met een beetje hulp van onze tolk), voel ik dat mijn benen beginnen te tintelen. Het is geen prettige houding om acht uren op je knieën te zitten, bedenk ik me. Sandra en haar Engels sprekende vriendin zijn enthousiast over hoe ik het doe. Sandra zegt iets tegen haar vriendin en ze beginnen te lachen. Ik vraag hen waarom ze moeten lachen. Ze vragen me hoe oud ik ben. Ik vertel hen dat ik negentien jaar ben, waarop ze enthousiast reageren dat ik hun dochter zou kunnen worden. Zodat ik dit werk samen met hen kan blijven doen! We lachen samen om dit bizarre idee en nemen afscheid met een warme knuffel. Ik voel me dankbaar dat ik deze inspirerende vrouwen mocht leren kennen.
