Indrukwekkend en niet op foto of film vast te leggen.
Zaterdagochtend om negen uur naar de kerk. We hadden twee liederen ingestudeerd. Het duurde nog wel even voor de dienst begon. De band begon te spelen en een aantal nummers konden we meezingen in het Engels We hadden een zeer enthousiaste dominee die het podium op en afsprong, soms heel vriendelijk en zacht pratend en dan weer schreeuwend. Helaas was de preek in het Nepalees dus begrepen we minder goed waar het over ging. Het had te maken met de eindtijd en dat we daar voor klaar moeten zijn. Het ging over feesten en partijen maar ook over het maken van selfies. Er volgde een collecte en omdat we net gewisseld hadden van euro naar roepie was er niemand die kleingeld had. Cees wel, dus doneerde hij voor de hele groep. Dit om te voorkomen dat het gênant zou zijn als we teveel groot geld in de collecte zouden doen. Aan het einde was er avondmaal waar we een klein glaasje met druivensap en een klein stukje kroepoek kregen. We hoefden niet te zingen.
Na de lunch stapten we in de bus om naar Nagarkot te gaan. Het zou ongeveer twee uur rijden zijn en dat zou geklopt hebben als we onderweg geen bekertje yoghurt hadden gegeten. Cees dacht eerst dat het ijs was en zei dat we dat niet moesten doen maar het bleek yoghurt te zijn en dat kon wel. Het eerste stuk ging door het drukke Kathmandu maar daarna gingen we klimmen en werd het rustiger op de weg. Als u denkt dat het prettiger was, hebt u het mis. Toen we ook nog op een onverharde weg kwamen, waren er toch een aantal deelnemers die met dicht geknepen bilnaad naar buiten keken naar de steile hellingen en scherpe bochten. Maar onze chauffeur manoeuvreerde bekwaam naar het hotel.
We werden welkom geheten met koffie/thee en konden toen naar de kamers. Daarna konden we een beetje genieten van het uitzicht vanwege de bewolking. Na het diner hadden we een vragen rondje met Roshna en Sameer van LHFN. Eerst over LHFN en daarna over de cultuur. Veel vragen maar uiteindelijk kwam het er op neer dat LHFN alle kinderen helpt, hoofdzakelijk uit de Badi gemeenschap. Doordat er bijna geen werk is voor deze lage kaste, worden veel meisjes en vrouwen gedwongen om de prostitutie in te gaan. Om dit te veranderen, gaan de jongste meisjes preventief naar school en de ouderen worden uit de prostitutie gehaald. Er zitten ook jongens in het programma omdat de jongens meestal klanten moeten zoeken voor hun zus of moeder. Als je de jongens geen opleiding geeft en kans op een baan, blijft men arm en valt men terug in het oude patroon. Vervolgens wat vragen over de cultuur, o.a het kastensysteem, wat officieel afgeschaft is maar waarvan de impact nog zeer aanwezig is, kindhuwelijken, bruidsschat en hoeveel mensen er in het huis wonen tegenover ons verblijf.
Rond half elf konden we naar bed. Dat was wel nodig, want om vier uur moesten we weer op (ja u leest het goed: VIER UUR). Complimenten voor de groep, iedereen was er om vier uur. Alleen geen Nepalees. Cees en Gerrit gingen tevergeefs naar de kamer van Roshna. Zij reageerde niet op het kloppen. Daarna hebben we Sameer gebeld. Die zei sorry en was redelijk snel met de chauffeur boven om met ons mee te gaan. Roshna, inmiddels wakker gemaakt, was net op tijd bij de bus. Dit alles door een communicatiefoutje.
Aangekomen bij het uitzichtpunt begon het al licht te worden. Aan de ene kant konden we een puntje van de Mount Everest zien (op ongeveer 45 km afstand). Aan de andere kant de zonsopkomst. De randen van de bergen werden steeds roder, tot de zon over de rand kwam. Er ging een gejuich op toen de zon tevoorschijn kwam. Zeer indrukwekkend. Op de film zie je een vlaggenlijn met gebedsvlaggen. Op iedere vlag is een gebed geschreven.
Na heeeeeeeel veel foto's gingen we terug voor ons ontbijt. Na het ontbijt gingen we hiken (wandelen). We werden door de bus bij een gebouw gedropt en gingen een smal pad op de jungle in. De dames die graag veel foto's maken voorop. Het liep heerlijk, bergafwaarts, zo nu en dan een trapje af of even glibberen en wat gilletjes wanneer het bijna fout ging. We zagen mooie bloemen en planten, veel rododendrons, de nationale bloem van Nepal. Sameer vertelde dat in zijn geboortestreek 28 verschillende kleuren rododendrons groeien. Ook zagen we paddenstoelen en hoorden we soms vogels. Onderweg kwamen we twee mannen tegen die een waterleiding hadden gerepareerd met een stuk bamboe. Na twee kilometer heerlijk naar beneden lopen, begonnen sommigen zich zorgen te maken. Meestal als je een rondje loopt, moet je net zoveel omhoog als je omlaag bent gegaan. Dit bleek ook te kloppen. Plotseling kwamen we op een asfaltweg en inderdaad gingen we hier een behoorlijk stuk omhoog, veelal in de zon. Dus veranderde het heerlijk wandelen voor sommigen toch wel in een beetje afzien.
Tijdens de lunch hadden we een schitterend, bijna onwerkelijk uitzicht op de besneeuwde toppen van de Himalaya. Na de lunch vertrokken we weer richting Kathmandu. In Kathmandu gingen we op bezoek bij een nicht van René. Zij werkt sinds 2002 bij een soort mini PABO. Dat was heel gezellig en informatief. Zij genoot er zichtbaar van dat ze weer Nederlands kon praten. Voor ons was het wel eens moeilijk te volgen, doordat ze zonder het in de gaten te hebben Nederlands, Drents, Engels en Nepalees door elkaar gebruikte. Dit laatste spreekt zij vloeiend. Ze gaf een voorbeeld op een bord hoe makkelijk het is om Nepalees te leren als je weet hoe je het schrijven moet.
मेरो नाम
Voor haar waarschijnlijk wel maar voor ons was het toch te moeilijk.
Nu om negen uur in de avond ligt de helft in bed en de rest zit nog wat te lezen maar zal ook vroeg naar bed gaan. Morgen weer een dag gas geven op de bouw plus kinderwerk.
Het was een schitterend weekend met onuitwisbare indrukken van de Himalaya.
Vriendelijke groeten uit de indrukwekkende maar ook gezellige Himalaya.
P.S.: De nicht van René vertelde dat een eind bij ons vandaan in Nepal een aardbeving is geweest, waar wij niets van gemerkt hebben. Dus mocht u ergens in het nieuws daarover horen: wij liggen veilig op één oor.
