Ds. Garbrich Baalbergen (54) is net terug uit Zambia. Hij was daar met een groep jongeren uit zijn gemeente, de Gereformeerde Brinkstraatkerk in Bennekom. In vorige gemeentes stond hij zes maal aan de wieg van een diaconale reis, omdat hij ‘hartgrondig overtuigd is van deze vorm van gemeenteopbouw’. Na een bruisend projectjaar deelt De Brinkstraatkerk in zijn enthousiasme.
Gemeentebreed effect
‘Ik noem het de ideale vorm van gemeenteopbouw. Natuurlijk springt het effect op de jongeren in je kerk als eerste in het oog, maar het is net zo goed een ZWO-project; het legt relaties tussen generaties, verbreedt de horizon van de gemeente als geheel en het brengt leven in de brouwerij. En wat zo goed werkt: het is projectmatig. Dat het ook weer eindigt, maakt het behapbaar voor veel meer mensen. Bij ons is het klaar nu, omdat we weten dat het project in vertrouwde handen is bij World Servants. Die ingrediënten samen zijn hét recept voor enthousiasme in de kerk. Natuurlijk zijn er ook kritische geluiden, maar uiteindelijk vormen die weer brandstof voor goede gesprekken. Het is echt een gezamenlijke trektocht geweest, elke keer dat we zo’n werkvakantie ondernamen. Het breekt bubbels open.’
Jongerenwerk optima forma
‘Ik vind jongerenwerk uitdagend en geniet ervan om dingen te organiseren waarin jongeren verantwoordelijkheid krijgen. Je ziet ze groeien en in de samenwerking ontstaat een band, die je niet snel op een andere manier ontwikkelt. Zo mooi om bij te dragen aan hechte vriendschappen, andere denkpatronen, nieuw gedrag en betrokkenheid bij de kerk! Bereik het maar eens in een zaaltje achter de kerk, dat je spontaan gesprekken mag voeren over alles wat telt in die jonge levens. Het dient zich gewoon aan. En dan mag je ze soms ook ongedwongen in jouw hart laten kijken. Daar onder de ontzagwekkende Zambiaanse sterrenhemel mocht ik vertellen over mijn eerste Godservaring, op mijn achttiende onder diezelfde sterren. En je merkt dat jongeren daar hun weg mee gaan.’
‘Waarom doet niet elke predikant dit?’
Grote vragen
‘De grote vragen waar we als kerk mee bezig zijn – wie we als kerk zijn in deze wereld en de vragen rondom armoede, recht en onrecht en behoud van de schepping – die komen in zo’n jaar allemaal aan de orde. Dat bleek ook wel tijdens de uitzenddienst, toen ik twaalf gemeenteleden vroeg om twaalf stenen aan te reiken als beeld van de stenen in de Jordaan in Jozua 3. Op die stenen lazen we de volledige breedte van kerkzijn. De vruchten van het project zijn uiteindelijk op allerlei hoogtes te plukken, dus ik zeg tegen iedereen: ga het aan! Het geeft jongeren veel en het geeft je gemeente veel. En als dat zo is, krijg je zelf ook veel. Soms zeg ik wel grappend: waarom doet niet elke predikant dit?’