Tante Bertha was een vrouw die haar leven lang mensen met elkaar verbond. Met haar warme, uitgesproken karakter, scherpe geest en liefde voor onderwijs bracht ze generaties bij elkaar. En dat doet ze nu, na haar overlijden, nog steeds.
Een nalatenschap van betekenis
‘Toen de notaris belde en alles officieel werd, kwam het ineens echt binnen,’ vertelt Hanneke, nicht van tante Bertha. ‘We wisten dat ze World Servants had opgenomen in haar testament, maar op dat moment realiseerden we ons hoeveel betekenis haar nalatenschap zou krijgen.’
Tante Bertha was hoofd van een kleuterschool en had zelf geen kinderen, maar haar neven en nichten beschouwden haar als het middelpunt van de familie. ‘Op verjaardagen zorgde ze dat iedereen kwam. Ze hield contact via een groepsapp, wist ons allemaal te bereiken en samen te brengen.’
Ze wilde haar vermogen nalaten aan doelen waar haar hart lag: onderwijs en de ontwikkeling van kinderen. Daarbij koos ze heel bewust voor kleinschalige, transparante organisaties. ‘Niet dat het verdwijnt in de massa,’ aldus Joop, man van Hanneke. ‘Ze wilde zelf kunnen nagaan waar het geld naartoe ging.’
Onder de grote perenboom
Hanneke en Joop kenden World Servants via een actiegroep in hun dorp en droegen de organisatie voor aan tante Bertha. Die ging, op tachtigjarige leeftijd, op haar laptop de hele website door. ‘Ze was zó enthousiast. Jongeren die zich inzetten, projecten die echt iets opleveren, dat sprak haar enorm aan.’
Ook na haar overlijden is tante Bertha nog steeds aanwezig. ‘We hebben nu een gezamenlijke familie-app. Daarin delen we updates over de projecten die mede door haar bijdrage mogelijk zijn. Het is alsof ze er nog is. Ze blijft ons verbinden.’
Een beeld dat haar karakter perfect vangt: ‘Toen wij als kinderen bij oma in de tuin speelden, zette tante Bertha, met haar blokfluit in de hand, ons in een kring onder de grote perenboom. We dansten en zongen terwijl zij het spel leidde.’
Hart op de juiste plek
Die levenslust had ze al op jonge leeftijd. Ze stapte in haar eentje op de trein naar Rome om de paus te zien. Daar ontmoette ze, tegenover haar in de coupé, een vrouw met wie ze haar leven lang bevriend zou blijven. ‘Ze ging gewoon alleen, 23 jaar of zoiets, stapte in de trein en deed het gewoon.’ Jaren later reed ze met haar autootje achter familie aan de Alpen over, richting het Gardameer. ‘Ze zei: ‘’Het is hartstikke leuk, ik kom ook’’, en dan kwam zij gewoon, hup de berg over.’
‘Dat was tante Bertha: zelfstandig, altijd op zoek naar verbinding, met haar hart op de juiste plek. Ze bracht mensen in beweging met aandacht, structuur en warmte. En dat doet ze nog steeds.’
Ben je geïnspireerd door het verhaal van Tante Bertha en overweeg je ook om na te laten?