Zie de zon, zie de maan, zie de sterren in hun baan

In deze update nemen we jullie mee in het uitje van woensdag en de bouwdag van gisteren. Iets met omkoping en een hele mooie sterrenhemel.

Woensdag
Vandaag een dagje geen bouw, maar een goedgevulde dag vol cultuur. Daarvoor moeten de jongens eerst hun bed afhalen, want de matrassen zijn nodig om straks zacht(er) te kunnen zitten in de vrachtwagen.
Maar eerst ons standaard ontbijt: brood en pap. Die boterhammen smaken ons vanmorgen extra goed, want Krijn en Joanne hebben deze gisteren met veel liefde gebakken.

Stipt om 8 uur, of nou ja, uiteindelijk toch iets later vertrekken we achterin de vrachtwagen. We zijn de jongens dankbaar voor de matrassen, want we moeten 1,5 uur hobbelen naar de school en het voedingscentrum van Gerda in de stad Mkushi. De weg erheen is het best te vergelijken met een wasbord, dus bij aankomst zitten al onze organen keurig op een nieuw plekje.

Bij Gerda worden we hartelijk ontvangen met een plakje bananenbrood en frisdrank. We horen haar inspirerende verhaal. Gerda is in Nederland geboren en getogen, maar voelde een roeping om in Afrika mensen te helpen. Zij is in Zambia terechtgekomen en heeft in Mkushi een voedingscentrum opgezet. Hier krijgen kinderen van één oudergezinnen uit de stad maaltijden. Vaak zijn het moeders of oma’s die zo’n gezin runnen. Zij verdienen alleen niet voldoende geld om het gezin te onderhouden of kunnen niet werken vanwege de kleine kinderen die thuis zijn. In juli 2024 is er ook een school opengegaan om de kinderen uit deze gezinnen op te leiden, goed Engels te leren en een betere toekomst te geven. De stichting die hieraan verbonden is, heet Umutima, wat hart betekent. Tussen de middag mogen we helpen eten uitdelen en ook zelf van de Shima proeven. Daarna is er tijd om nog even met de kinderen te voetballen. Dan snel de vrachtwagen in, want we hebben nog een doel: de lokale markt bezoeken. Hier kopen de Zambianen hun dagelijkse gebruiksartikelen en etenswaren. Op de markt zijn overal kleine kraampjes en winkeltjes. Gerda leidt ons hier doorheen. Daarna lopen we in groepen terug over de hoofdstraat en grijpen we de kans om onze voorraad koek en snoep aan te vullen. Ook worden er vele stukken stof gekocht met leuke, kleurrijke, Afrikaanse printjes.
Dan is het tijd voor de terugweg. We beginnen echt al aan het Afrikaanse leven te wennen, want al dat gehobbel weerhoudt het grootste deel van de groep er niet van om een dutje te doen.

Bij terugkomst in Mwishala is er ruimte voor nog wat vrije tijd en daarna worden we wederom verwend met een heerlijke maaltijd met pasta. Na het eten gaat een grote groep meiden aan de slag met het knippen van schapenkoppen, oortjes en poten. Deze hebben we volgende week nodig bij het kinderprogramma. Ondertussen worden heel wat worshipnummers gezongen. Daarna snel naar bed, want morgen gaan de bouw en het kinderprogramma verder en er staat ook een bijzonder cultuuruitje op het programma.

Donderdag
Om 6 uur worden we weer ruw gestoord uit onze slaap door de wekkers. Tijd om op te staan! Na het ontbijt en GMG gaan Nora en Jesse met Rick en Dennis (MCC) op pad naar een bijzondere plek. Het is gelukt om toestemming te krijgen om het politiebureau te bezoeken. Ze worden niet bepaald hartelijk ontvangen door een vrouw die hoog in rang staat. Na een waar kruisverhoor slaat de toon van het gesprek om en wordt er over en weer uitgewisseld over het werk. Ze mogen zelfs nog kort een bezoekje brengen aan de gevangenis. Hier spreken ze met een gevangenenbewaarder. De omstandigheden in de Zambiaanse gevangenis zijn erg slecht. Met 200 mensen in een kleine ruimte slapen en je bent zelf verantwoordelijk voor het regelen van eten. Als niemand jou eten komt brengen, heb je dus een probleem. Gelukkig zijn er op dit project uitsluitend gehoorzame jongeren mee. (Ps geen foto’s van dit uitje, want het is verboden politie en gevangenis te fotograferen).

Het kinderprogramma gaat ondertussen ook gewoon door. Vandaag worden er spelletjes gespeeld. Eva, Krijn, Matthijs en Jesse vermaken op die manier de grote en kleine kinderen. Op de bouw wordt volop gemetseld aan het huis. De stenen worden op stapels gelegd en de cement wordt geschept. Tijdens de middagpauze zingen we voor onze jarige Roelie. Zij is 60 geworden. Tito heeft een heerlijke chocoladetaart gemaakt. Die gaat er wel in na al dat harde werk!

Elke avond worden de (al eerder genoemde) gouden helm en eendenhoed ‘je bent met er eendje’ uitgereikt. De winnaar van vandaag moet absoluut even gedeeld worden. Bouwleider Robin won de ‘je bent me er eendje’ en dat niet voor de eerste keer. De hele middag benadrukte hij op de bouw dat je voorzichtig met het gereedschap moet omgaan om vervolgens zelf de klauwhamer te laten sneuvelen. Gelukkig had hij ook daar een oplossing voor: iedereen die het zag, kreeg een stroopwafel in ruil voor zwijgplicht. Maar helaas, met de stroopwafel achter de kiezen verraadden de deelnemers hem toch maar al te graag. Dus nam hij het hoedje met ietwat tegenzin in ontvangst. Onze Emma kreeg de gouden helm voor haar harde werk op de bouw.

’s Avonds maakte onze bouwleider en tevens natuurkundige, Robin, zijn foutje van eerder op de dag goed, door ons alles over de indrukwekkende sterrenhemel te vertellen. Krijn is het gelukt prachtige foto’s van de sterrenhemel te maken. Sterren, ontelbaar, overal vandaan, onvoorstelbaar wonderlijk gedaan. Heer hoe heerlijk is uw naam. We sluiten de avond onder de sterrenhemel af met worship.
Met dit mooie beeld op ons netvlies duiken wij ons bed in.

De internetboom laat ons vandaag in de steek, dus foto’s houden jullie nog tegoed.