De sfeer zit er goed in, er wordt stevig door gebouwd, maar de interland hebben we helaas verloren. Lees hier de update van de afgelopen dagen:
Hallo thuisfront,
Hier weer een update vanuit Guatemala waar meer file te vinden is dan in Nederland.
Woensdag was niet zoals jullie hadden verwacht een bouwdag. Wel moesten we om zes uur uit bed. Rond acht uur vertrokken wij met zijn allen in de vertrouwde gele schoolbus. We reden de stad uit en gingen richting kamp Canaan. Na een uur rijden kwamen we aan op de plaats van bestemming. Hier kregen we een rondleiding over het terrein en werd ons uitgelegd wat het kamp precies inhoudt. De leerlingen van de AMG scholen komen hier een week per jaar om even uit hun leef- en schoolomgeving weg te kunnen. Vanaf twaalf jaar totdat zij van school afgaan, komen zij hier eens per jaar. Het kamp ligt hoog in de bergen en dat zorgde voor een spectaculair uitzicht. Na nog een zeer spannend potje voetbal met een paar van de kampgasten vertrokken we weer met zijn allen in de bus. Na een kort ritje stopten we even zodat er een paar samen met Sam en Hannah de supermarkt in mochten om voedselpakketen samen te stellen voor een aantal gezinnen die we later zouden bezoeken. De busrit werd vervolgd en al snel belandden we in te smalle en hobbelige paadjes voor de bus. We waren midden in een sloppenwijk op een uur rijden buiten de stad beland. Iedereen keek zijn ogen uit, dit is de armoede waar je over hoort op tv en over leest in de kranten. Na een halfuur over de hobbeligste weg van Midden-Amerika te hebben gereden, mochten we eindelijk uitstappen. Voor velen was dit een enorme opluchting want hun blaas was flink op de proef gesteld. Nadat iedereen zijn blaas geleegd had verzamelden we in de zaal van het nieuwe project van AMG. Deze ruimte is bedoelt als eetzaal voor de kinderen van het dorpje. Na eerst zelf wat te hebben gegeten kwamen de kinderen langzaam binnen lopen. Wij mochten de leraressen en kokinnen helpen met het uitdelen van het middageten. Na het eten mochten de kinderen aan ons laten horen dat zij 'een twee drie' in het Nederlands kunnen. Je kunt je voorstellen dat de verbazing bij ons best groot was. Nadat de kinderen hun bordjes hadden leeg gegeten liepen ze weer naar huis. Wij als groep verdeelden onszelf in vijf groepen met ieder een voedselpakket. Onder leiding van een tolk vertrok ieder groepje naar een gezin om het voedselpakket te geven. De tocht naar de huisjes was al een hele opgave want de wegen waren van zand en zaten vol gaten. Eenmaal aangekomen bij een gezin was vrijwel iedereen in shock. Voor het eerst zagen wij van dichtbij hoe deze mensen echt in armoede leven. Een huis (het was meer een schuurtje) bestond uit een kamer dat functioneerde als slaap- en woonkamer. Tegen extra betaling had een gezin, dat vaak al bestond uit minstens vijf kinderen, stromend water en in zeldzame gevallen elektriciteit. Maar vaak gebeurden de behoeftes buiten de deur en werd er gewassen in de wasplaats die door AMG geplaatst is. Na wat indrukwekkende verhalen van de dorpelingen was het tijd om weer naar huis te gaan.
Donderdag was weer een normale bouwdag die begon om zes uur. Na een heerlijk ontbijt stond iedereen (met uitzonderingen) om acht uur klaar om weer naar de bouwplaatsen te vertrekken. Het ene deel naar La Florida en het andere deel naar Verbena. Bij La Florida werd er weer druk gemetseld tot de lunch die bestond uit de inmiddels beroemde rijst. Na het middageten ging de ene deel van de groep bezig met het kinderwerk en de rest herpakte het metselen.
Bij Verbena werd het laatste stukje beton gestort. Tenminste dat dachten we. De Gautemalteken vonden het een leuk idee om het betonnen pad dat grenste aan het nieuwe stuk, opnieuw te storten. Het enige probleem was dat het oude pad eruit gehaald moest worden. De Guatemalteken hadden ondertussen al een goed stuk gehakt en wij waren er allang uit dat dit onbegonnen werk was. Na lang overleg met Phil werd besloten dat er alleen gaten in het beton geslagen moesten worden zodat het nieuwe beton beter zou hechten. Het kinderwerk was ook in Verbena een groot succes. De kinderen waren vooral erg enthousiast over de spelletjes die gespeeld werden. En dit was het einde van bouwdag vijf. 's Avonds werden de groetjes zoals gewoonlijk weer voorgelezen en was de uitreiking van de gouden troffel en de rare kwast. Hierna dook iedereen snel zijn of haar bed in. Morgen is weer een nieuwe bouwdag.Vrijdag was het typische voorbeeld van een Guatemalteekse dag. Niks verliep volgens schema. Bij Verbena stond kinderwerk in de planning, maar eenmaal aangekomen waren er geen kinderen op school. Ook was de bedoeling dat er beton gestord werd, maar ook dit gebeurde niet. In plaats daarvan werd een metalen raster gevlochten. Bij La Florida is zelfs amper gebouwd. Ze wilden enthousiast beginnen met het verder metselen van de muur, maar eerst moesten er stenen naar boven getild worden. Later werden ze in La Florida uitgenodigd om te komen kijken bij de voorstelling die de kinderen hadden voorbereid. Na deze voorstelling was het tijd voor de lunch. Direct daarna moest er worden opgeruimd en vertrokken ze richting Verbena. In Verbena was een middag voetballen tegen de leraren gepland. Ook werden de eerste souvenirs ingekocht wat vast wordt gewaardeerd door het thuisfront. Na nog wat groepsfoto's te hebben gemaakt, was het tijd voor het potje voetbal. Het regende pijpenstelen en daarom werd de wedstrijd gespeeld op het overdekte veld. Er werden potjes van vijf minuten gespeeld, zo kwam iedereen die wilde voetballen aan de beurt. In het begin werden mannen en vrouwen door elkaar gespeeld en later werden de seksen gescheiden. Helaas werd de grote wedstrijd van de mannen door de Guatemalteken gewonnen. Met de uitslag 2-2 werd de wedstrijd door penalty's verloren. De Nederlandse vrouwen hadden nog meer pech en verloren de wedstrijd met 1-0. Toch was het vooral heel gezellig. Om half vier vertrokken we richting huis zodat we voor de middagspits uit zouden rijden, maar helaas mislukte dit weer. Thuis aangekomen was er tijd voor wat ontspanning. s' Avonds was er een avondprogramma waar verschillende mensen van de groep hun getuigenis gaven.
Zaterdagochtend was het tijd om uit te slapen. Rond half acht werd iedereen wakker gemaakt. Vandaag stond een bezoek aan de ruïnes van een Mayastad op de planning. De vulkaanbeklimming die iedereen verwacht had wordt dinsdag uitgevoerd. Ondertussen zijn wij wel gewend geraakt aan de wijzigingen van de plannen. Omdat er veel waren met de wens om de Mayacultuur van dichtbij te zien, is hier opnieuw naar gekeken en met succes.
Na +/- anderhalf uur rijden kwamen we aan op plaats van bestemming. Voordat we de ruïnes gingen bezichtigen, kregen we uitleg van de gids over de Mayastad zelf. Na wat indrukwekkende verhalen over de Mayacultuur was het tijd om de stad zelf te gaan bekijken, naja wat er nog van over is. Iedereen heeft veel mooie foto's kunnen maken van de tempels. En iedereen was blij dat we dit alsnog hebben kunnen zien. We aten met zijn allen nog ons lunchpakketje leeg en we vertrokken weer richting het guesthouse. Daar aangekomen kregen we de mededeling om op de bank te gaan zitten. Sam begon over ons gedrag en je zag veel verwarde gezichten. Gelukkig maakte hij al snel duidelijk dat het boven verwachting was en er ijsjes waren gehaald. Hierdoor was iedereen erg opgelucht en werd volop genoten van de ijsjes. Hierna was er weer tijd voor ontspanning en dit was nodig, want op de terugreis waren de meest vreemde slaapposities aangenomen.
Bedankt voor het lezen van onze update, we vermaken ons hier prima. Tot over tien dagen!
Deze update is geschreven door Geke Bartels en Silvia Wijngaard. P.S: De berichten op 'Wilson's in Guatemala' facebookpagina zijn erg leuk om te volgen.
