Vrijdagavond zijn we veilig gearriveerd in Ha Ntsi. Dat wist u als thuisblijver al, door twee korte nieuwsberichtjes, maar zoals beloofd geven we u ook graag een uitgebreidere update van de gebeurtenissen tussen het afscheid op Schiphol en het eerste vrije moment: zaterdagnamiddag.
Voor wie er niet bij was op Schiphol: we vertrokken met enige consternatie rondom staflid Hein, die op het laatst nog even een kopietje van z’n paspoort maakte. Dat hij er pas op Schiphol aan dacht om het origineel van de glasplaat te halen, levert in elk geval stof op voor humorloze momentjes. Gelukkig kon hij door een snelle reddingsactie van zijn vrouw (bedankt!!) toch nog mee.
Laten we u niet vermoeien met de saaiheid van onze vliegries, noch met de wisselkoersen van de Dirham en/of de prijs van de koffie in Dubai. Stuk voor stuk dramatisch. Snel door naar Johannesburg, waar we hoopten op een warm ontvangst. Dat kwam... maar wel pas vijf uur na onze aankomst. Vast om ons ons Europese gevoel voor tijd af te leren. We hebben ons vermaakt met voorbereidingen op het kinderwerk (levert veel bekijks, schaapjes knippen op de vloer van de aankomsthal), shoppen, friet eten en genieten van het adembenemende (not) uitzicht vanaf het panoramadek.
Rond kwart voor acht kwam het telefoontje dat onze lift ‘ near’ was en na een half uur wachten op de stoep voor het vliegveld volgde dan uiteindelijk het lang verwachte en absoluut warme onthaal. Snel naar de backpackerlodge voor een tweede (voor sommigen derde) diner. Daarna gauw naar de slaapkamers, tijd voor rust!
Vrijdag stonden we bijtijds op voor het vervolg van onze reis. Drie SUV’s met aanhanger brengen ons naar Ha Ntsi. Even raken we er eentje kwijt, maar na weer wat wachten (we raken geoefend) vervolgen we onze rit. We genieten van de rommelige chaos van het uitgestrekte Johannesburg en daarna van het prachtige landschap, dat langzaam maar zeker bergachtiger wordt. We proberen foto’s te maken van de voorbij zoevende panorama’s.
In Kroonstad moeten we ‘even’ (niets duurt hier even) naar de supermarkt, omdat blijkt dat een deel van de lunchpakketten niet is meegekomen. Snakkend naar schaduw genieten we van broodjes, vruchtensap en bananen. Snel door richting grens. We proberen een shortcut, dit resulteert in een aantal keren omdraaien en zoeken. Grote hilariteit als ook de derde politiecheck dezelfde auto uit onze bescheiden escorte pikt. ‘What did he do wrong?’ Nou, niks blijkbaar, want ook de derde keer mag hij weer doorrijden na wat formaliteiten.
En dan is er de grens. Hoewel het op de kaart niet meer dan een kunstmatig streepje lijkt, kost het zomaar anderhalf uur om dat streepje over te steken. Waar de vertraging veroorzaakt werd? Onduidelijk. We houden het op bureaucratische chaos met een vleugje vakantieverkeer. Maar wat maakt het uit? We zijn in Lesotho!!
Terwijl de zon de bergen steeds roder kleurt, leggen we de laatste kilometers af. Helaas is het net donker als we arriveren in Ha Ntsi; een deel van het voorgenomen welkomstritueel kon daardoor niet uitgevoerd worden. Toch was het niet minder hartelijk: zingen, dansen, klappen en natuurlijk een warme welkomstspeech. We maken kennis met het Afrikaanse deel van onze groep tijdens een heerlijk welkomstdiner. Daarna is het al snel tijd om onze slaapruimtes in orde te maken en te gaan genieten van onze eerste nacht in Ha Ntsi.
Het wordt hier heel vroeg licht. Sommigen draaien zich nog om in de heerlijke decemberzon (en die is een stuk lekkerder dan in Nederland, mensen), terwijl anderen het terrein verkennen. We slapen en eten in een schoolblok van drie lokalen. Daarvoor ligt een veld met in het midden twee enorme kookpotten, waaruit we altijd warm water kunnen pakken. Tegenover het eet/slaapblok is een klaslokaal ingericht als keuken. Twee andere klaslokalen doen dienst als doucheruimte: er hangen gordijntjes waarachter we ons met een emmer kunnen terugtrekken. Het toilet is op enige afstand (dichtbij gekomen ruik je meteen waarom). Het is een gat in de grond met daarboven een provisorisch gemetselde pot met gestofferde WC-bril .
Vandaag staat in het teken van teambuilding. De Afrikaanse staf heeft een programma voorbereid om ervoor te zorgen dat we straks echt één groep zijn. De 15 Nederlanders en 10 Afrikanen worden verdeeld over drie teams het dorp ingestuurd, elk team in een andere windrichting. We krijgen verschillende opdrachten mee en moeten na anderhalf uur met zoveel mogelijk antwoorden terugkomen. U moet thuis maar vragen welk team er won. Tip: hetzelfde team won ook alle andere opdrachten. Oh nee. Eén keertje niet. Nog een tip: uw reporter had het vooraf voorspeld èn was er content mee.
Okee, genoeg over de winnaars. Ook de andere teams hebben enorm genoten van hun pogingen om zoveel mogelijk water op het hoofd zo snel mogelijk te vervoeren. En de kopjesrace zag er ook bij de andere teams enorm
... uhm... aandoenlijk uit.
We besluiten het teambuildingsprogramma met het maken van een outfit voor twee modellen per team. Uit wat oude kranten, plastic zakken en WC-rolletjes ontstaat de meest verrassende haut-couture. Vanavond volgt de modeshow, we zijn beniewd...
Als ik dit schrijf hebben we net een erg boeiend college achter de rug van Mpho Monare. Hij is initiator van de projecten van World Servants in Zuidelijk Afrika en gaf ons een introductie in het omgaan met cultuurverschillen. Hij vertelde over het Afrikaanse en het Europese wereldbeeld en welke waardevolle aspecten we daar uit kunnen halen als we de juiste focus hebben. We kijken uit naar de verrijking die dat zal geven in onze levens.
Hartelijke groeten namens een enthousiaste ploeg servants in Ha Ntsi,
Willem-Jan
