Jewo! Daar ben ik weer vanuit Lundazi. We zijn alweer bijna een week verder. Ongelooflijk hoe snel de tijd hier gaat. Ondertussen zijn we zelf gewend aan de ‘ African time’. Ik hoop dat we de eerste weken na terugkomst op tijd op ons werk of op school komen. Hopelijk lukt het om dit keer in een keer het bericht te versturen en ook de groetjes te printen. We hebben de afgelopen dagen weer heel wat meegemaakt. Een verslag.
Afgelopen dinsdag belde ik voor het laatst naar Nederland. Die dag is ook het lifeskillsprogramma van start gegaan. Zo’n 50 jongeren uit Kavinaka waren hierbij aanwezig. De deelnemers hadden het tot in de puntjes voorbereid. Het werd een groot succes. Gesprekken over vriendschap, identiteit en seksualiteit kwamen aan bod. Ondertussen zijn ook de bezoekjes bij de mensen thuis nog steeds bezig. Mijn groepje kreeg zelfs een kip aangeboden. We gaven haar de naam Paulien. Onderweg terug naar huis hielden we nog een plechtige afscheidsceremonie. De volgende dag werd ze door Bart een koppie kleiner gemaakt. ‘s Avonds lag ze op ons bord.
Diezelfde dag kwam er tijdens de lunch opeens een geit onze eetzaal binnengewandeld met daarbij een headman, een van de dorpsleiders. Het was een cadeau, een ‘ kuku’ van de hele gemeenschap. We noemden haar daarom AnnaMaria met als achternaam Kuku. Ongeveer tien minuten na deze overhandiging werd ook zij geslacht. Dit keer door een local. Sommige deelnemers konden het niet aanzien, anderen stonden er met hun fotocamera bovenop.
De bouw gaat goed. Terwijl ik dit typ worden de dakplaten op het eerste huisje gelegd. Ik heb hier in Lundazi ook verf gekocht zodat we een mooie muurschildering kunnen maken. Morgen en maandag bouwen we nog en dan moeten de beide huizen staan. Met deze groep komt dat helemaal goed.
Gisteren was het een bijzondere dag. ‘ The Zambia Expierence’. Gespannen gezichtjes werden ‘s ochtends wakker. Wat zou er gaan gebeuren? We begonnen met een potje oudhollands verstoppertje. Het heeft ruim een uur geduurd voordat we alle deelnemers weer hadden gevonden. Enkele lokale mensen hielpen mee door ze in hun huisje te verbergen.
Toen eindelijk iedereen er was, kon onze culturele onderdompeling beginnen. In groepen van Nederlanders en Zambianen hadden we een soort zeskamp uitgezet. De Zambianen leerden blikgooien, touwtjespringen en spijkerpoepen. Wij leerden het volkslied, waterdragen en dansen. Het was een leuke ochtend waarin we veel plezier hebben gemaakt met de locale mensen hier.
‘s Middags stonden onze cultuurdoelen op het programma. Een groepje ging naar de kliniek, een ander groepje naar de boerderij. Anderen deden storytelling (over de impact van het project in 2015) en nog een groepje durfde het aan om een lied en een dans aan te leren voor de kerkdienst van zondag. Een laatste groepje meiden ging koken met de locale vrouwen hier. Er werden vooral mooie gesprekken gevoerd. Typische ‘girls talk’ zoals relaties, seksualiteit en menstruatie werden besproken. Het werd een bijzondere middag.
Vandaag hebben we een mannen/vrouwendag. We hebben als meiden en jongens afzonderlijk van elkaar ontbeten en hebben vanavond een avondprogramma. Voor de dames weet ik dat er chocolademelk en een maskertje op het programma staat. De jongens gaan natuurlijk voor een kampvuur. We gaan het meemaken.
Gisteravond hadden we een tussenevaluatie. Conclusie: op een paar verbeterpuntjes na is iedereen helemaal enthousiast. De groep is nieuwsgierig, gezellig en vooral een enorme eenheid. Ook is de groep flexibel en maakt veel plezier. Er worden nieuwe vriendschappen gesloten en mooie gesprekken gevoerd. Kortom: we houden het hier nog wel even uit.
Een lieve groet namens ons allemaal,
Betty
