Na de korte berichtjes van eerder vandaag heeft hoofdleider Cees de mogelijkheid om uitgebreider te vertellen over het eerste etmaal van het project en het verdriet van Matthias...
Maandag rond half elf begon de reis echt. Uiteraard na innig afscheid nemen van familie en vrienden (5 minuten). Zonder problemen door de douane. Hoewel net als vorig jaar moest Mattias weer iets van de inhoud van zijn toilettas achterlaten bij de controle. Meer dan 100 ml Deo.
Daarna door naar de gate. Genoeg tijd om te plassen, shoppen en koffie met de laatste gevulde koek. Goede vlucht naar Istanbul en snelle doch relaxte overstap naar een wat luxe en groter vliegtuig. Na wat slapen en film kijken kwamen wel aan in Dhaka. Lange rij voor de douane. Maar toen de eerste twee van onze groep er door waren, waren ze gewend en liep het als een trein. Buiten werden we verwelkomt met een bloem voor iedere deelnemer. Waarna we in de bus een ontbijt kregen en voldoende water. De bus reed eerst door het chaotische verkeer van Dakha, maar al snel reden we door groene wereld met veel water. Overal was water en veel rijstvelden. Halverwege stonden wel plots voor een brede rivier. Een pont bracht ons naar de overkant.
We werden onthaald in ziekenhuis met een heerlijke lunch. Enkele mensen merkten op dat er geen bestek lag. Dat was ook de bedoeling, want hier eet men met de rechterhand. Aan iedere tafel werd uitgelegd hoe dat moest. Met drie vingers en je duim moest je een balletje maken en dan dat naar je mond brengen omvervolgens met je duim naar binnen te schuiven. Ja dat gaat echt als je oefent (en trek hebt). Na de lunch zijn de kamers in gericht. En alle spullen verzameld die verzameld konden worden (zoals toiletpapier, waxinelichtjes, kinderwerkspullen en malorone). Nu na het diner is het bijna stil want eindelijk kunnen we in een echt bed slapen. Morgen bouwen. YES!
Vriendelijke groeten van de staf vanuit het warme maar altijd gezellige Khulna
