Hoofdleider Richard staat met zijn groep op het vliegveld van Lusaka, klaar om te vertrekken. Nog even een (foto-)update!
De groep is klaar om weer naar huis te gaan. Na afgelopen maandag nog even geknald te hebben, konden we dinsdag het gebouw overdragen aan MCC, onze lokale partner. Onder belangstelling van enige lokale vertegenwoordigers werd het lint doorgeknipt en konden we met veel trots onze voortgang van de afgelopen weken tonen.
Helaas kon het kinderfeest die dag niet doorgaan. In Miloso was een klein kind van een half jaar oud overleden. Het was al het vierde sterfgeval waar we mee te maken hadden.
Die avond hebben we met samen met de lokale bouwvakkers gegeten. Schokkend was om te zien dat velen van hen een gedeelte van hun eten onder tafel in een zakje stopte om mee te nemen naar huis. Voor ons het sein om niet nog een tweede keer op te scheppen zoals we gewend waren. Dit eten kon beter naar deze mensen gaan.
De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Lusaka. Nog voordat we weg waren doken de bouwvakkers al de kuil in waar wij ons vuil in gooide en na het tandenpoetsen de tandpasta in spuugde. Mochten we nog twijfelen aan de armoedige omstandigheden in Miloso dan was dit nu wel duidelijk.
Na een laatste rit in de vrachtauto, konden we overstappen in de bus. Vervolgens een lange rit naar Lusaka, waarbij we onderweg nog een korte stop maakten bij een soort van wegrestaurant waar we de eerste souvenirs insloegen. In Lusaka werden de eerste optochten voor de verkiezingen gespot. Honderden aanhangers van de verschillende kandidaten renden en hingen uit auto's. Het was wel even een vreemde gewaarwording.
Nadat we door het drukke verkeer van Lusaka waren gekropen, konden we nog even onze onderhandelingstechnieken loslaten op een souvernirsmarkt. Hier besteedden we onze laatste Kwacha's.
De overnachting was in dezelfde lodge als de heenweg. Het was weer even wennen aan een normaal toilet en een bed. De volgende dag zijn we naar Chaminuka gegaan, een groot park met allerlei wildlife. Vanwege de verkiezingen was het niet gewenst om in de stad te blijven of om te reizen, vandaar dat we dit hadden ingepland. Nu was dit ook weer geen straf. We zagen weer veel nieuwe dieren en kregen een heerlijke lunch voorgeschoteld. Daar hadden we achteraf wel een beetje spijt van. Onze maag was na de afgelopen twee weken niet echt meer gewend aan grote hoeveelheden voedsel.
Na een avond met gedichten, was het nog even heerlijk bijslapen. Vandaag hebben we met elkaar nog de verschillende dingen van de afgelopen drie weken besproken en na een korte stop bij een winkelcentrum, waar we wat konden eten, zijn we op tijd vertrokken naar het vliegveld.Onze chauffeur zijn moeder was gisteren overleden en als we hem niet bezig hielden, kon hij vanmiddag bij de begrafenis zijn. Typisch Afrikaans is het dat hij daar zelf niets over noemde.
We houden ons nog even bezig met het schrijven van boekjes en spelletjes en kijken uit naar onze familie en vrienden morgenmiddag.
Tot morgen
Richard
